Toonwegen

Een diepe zucht gaat gepaard met enkele krakende ruggenwervels, waarop ik mijn armen wijdgestrekt achteroversla een ieniemienie kreuntje nog wat extra verontrustend geluid vanuit mijn centrale rompgebied laat vergezellen.

Zo, we zijn klaar voor de volgende speklaag van dit al aardig vetgemest varkentje.

Als ik zo eventjes in mijn geheugen graaf besef ik dat ik jullie nog alle verhalen, ervaringen en indrukken verschuldigd ben vanaf dinsdag. En ik zweer het jullie, dat is eens iets anders. Dinsdag zochten we namelijk voor de eerste keer de praktijk op. Er dwars in! Geen geleuter en gefabel meer, maar the real thing. We gingen het allemaal in levende lijven ervaren.

Als voorbeeldige studenten, want ja, we houden niet alleen die indruk op, we zijn het simpelweg ook, trokken Dora Hongarije, Marilen Zwitserland en ik België naar Valerenga Skole. Een majestueus schoolgebouw in het oosten van Oslo, gelegen middenin een gezellige dorpskern. Dit is een stuk van Oslo dat ons alledrie onbekend was. Prachtig gekleurde houten huizen (rood, geel, blauw,...) omcirkelde het schoolterrein.

(v.l.n.r. Marilen en Dora)

We werden vriendelijk onthaalt, en als ik zeg vriendelijk, dan kan ik dat nog straffer maken. We kregen zelfs een sleutel, waarmee we alle deuren konden openen, voor de drie dagen dat we de school zouden bezoeken. Alsof dat nog niet genoeg was was het gebouw geweldig modern gerenoveerd en netjes onderhouden. Van zo'n infrastructuur kan je in België alleen maar dromen. Sissa, onze mentor, was een goedlachse vijftigster met knalrood geverfd haar. Een volbloedse spring-in-'t-veld! Ze was enthousiast over onze komst, maar ook over haar leerlingen en de school. Ze toonde en vertelde ons zoveel ze kon. Ze was ook erg geïnteresseerd in ons, vanwaar we kwamen, welke taal we spraken,... En dan heb ik het nog alleen maar over de juffrouw. De leerlingen al evenzeer. Ze waren merkelijk opgetogen ons te mogen ontvangen en stoorden zich merkelijk niet aan onze aanwezigheid. Ze waren open en zelfs vragen werden vlotjes en met een vriendelijke glimlach beantwoord. Het toppunt was misschien zelfs dat de leerlingen vroegen om de Noorse les (schrijven) in het Engels te geven.

"So that everybody can understand, Sissa!"

(Sissa en het klaslokaal)

We merkten talrijke dingen op, en observeerden naar hartelust (maar van al die bevindingen ga ik jullie besparen). Ik was wel met mijn gat in de boter gevallen, want ik had me voorgenomen om de sociale relaties en de rol van de leerkracht, naar de leerlingen toe, wat nauwgezetter te bekijken, en Sissa was dit soort leerkracht dat hier heel veel aandacht op vestigt en dit belangrijk vindt. Wat kan je nog meer wensen als simpele buitenlandse student?

Het Noors was af en toe een struikelblok, maar we konden gerust in het Engels communiceren, want we stonden in 7. grade (12-13 jarige kinderen). Alweer zo'n meevaller!

Het systeem is ook helemaal anders opgebouwd (ze gaan bvb een jaar langer naar de basisschool), maar ook de dagindeling ziet er anders uit. Ze hebben twee grote pauzes van een half uur, lunch eten ze het derde lesuur en om 13u30 zit de schooldag erop. Daar kan België zeker een puntje aan zuigen!

Nadien huiswaarts gekeerd en ben ik begonnen aan mijn short report. Een paper die we moeten indienen volgende maandag, 2 maart. Het moet een onderwerp behandelen dat we in één van de lessen gezien hebben of gaan zien en je moet dat samenvatten, becommentariëren en aanvullen met eigen gedachten. Goed begonnen is half gewonnen. Inderdaad, de eerste 800 woorden moesten eraan geloven!

De dag erop trokken we opnieuw naar de gezellige basisschool met een geweldige sfeer. Ik kwam er echt graag! Misschien kan ik later wel een uitwisseling op poten zetten met deze school, who knows?! Als ik ooit in het vak kom...

Voor de rest zagen we niet veel speciaals vandaag, want de mentor(en) waren op bijscholing en enkele vervangleerkrachten kwamen gewoon de gegeven opdrachten begeleiden.

In de namiddag verkoos ik een dutje boven paper-schrijven. En deugd dat het deed!

Marilen had ons uitgenodigd voor echte Zwitserse rösti. Dat zijn geraspte aardappelen die je in de pan doet en die dan soort pannenkoek vormen. Een ongeloofwaardig fenomeen, maar nu ik het met mijn eigen ogen gezien heb ben ik verplicht om het onder de categorie van 'gezien en goedgekeurd' te klasseren.

Met het aanbreken van donderdag was ook meteen onze laatste observatiedag in Valerenga Skole -ééntje om nooit te vergeten- aangebroken. Sissa had voor ons geregeld dat we bij een andere leerkracht een kijkje konden gaan nemen. Want je leert toch het meeste door verschillende aanpakken te ervaren? Goed gezien, vinnige midlifer!

We gingen in de 1. & 2. grade observeren (want die zitten gemengd), maar na de eerste pauze keerden we al terug naar onze "thuisstek" bij de roodharige energiebom Sissa, want de kleintjes gingen naar de bib en daar was niet veel aan volgens hun leerkracht.
Na de middag kregen wij zowaar eventjes de klas in handen en we speelden een hoop spelletjes, met als doel de sociale relaties te trainen, te onderhouden, en mogelijk zelfs te verbeteren. De kinderen lieten ons ook enkele van hun favoriete sociale relatie-spelletjes zien en we verrasten hen nog met koekjes! Onze indruk is alvast nagelaten, en ik denk zo, heel stilletjes in mijn hoofd, dat we niet snel vergeten zullen worden (in de positieve zin, ahja!).

(Ik kreeg de toestemming om zowel de kinderen als Sissa als de klasruimte te fotograferen)

Bij het thuiskomen zochten we meteen naarstig op waar we volgende week heen moeten, en hoe we er zullen moeten geraken. Het was uiteraard onmogelijk om wederom zo een meevaller (qua vervoer en afstand) te hebben, want om tot in Abilso Skole te geraken moeten we met de metro en de bus een eindje reizen. Maar hopelijk wordt de observatie even plezierig en toppie als de vorige!

Nadien zette ik me weer aan het schrijven en op enkele honderden woorden na, 300 om precies te zijn, is mijn paper finito!

Vrijdag weer naar de HiO. Prettig weerzien met de klasgenoten, waar we onze ervaringen, bevindingen en observaties gretig (lees: verplicht en onder toezicht :)) mee uitwisselden. Achteraf was het tijd voor wat cultuur. Ik had me, al was het last minute, opgegeven om met enkele andere internationale studenten gratis (!) naar het Vigeland museum te gaan. Vigeland is samen met Munch één van de meest bekende Noorse kunstenaars. Een interessante rondleiding over het leven en de werken van de meesterbeeldhouwer van Noorwegen.

Gisteravond zijn Debbie, Marilen en ik dan gezellig iets gaan drinken met Aniek en Jerney Holland en beiden hun vriend in Gronland (lees: Greunland, maar mijn toestenbord bevat geen o met een dwarsstreepje door). Nou, een gezellig tentje, vind je niet?!

Voor mij voldeed ook de hele avond aan dat criteria.

Deze ochtend werd ik dan relatief vroeg wakker, maar misschien kwam dit omdat ik doorheen de hele week al lichtjes meer slaap had opgedaan dan de voorbije weken. Ik smeet me tegen het short report aan en kan nu gieterfier verkondigen dat hij af is!

Oslo begint stilaan bekend terrein te worden, na zo'n maand -nu al een maand voorbij?!-, en dat brengt de nodige vakantieplannen naar boven. Zeker een kleine rondreis in Noorwegen, met zekere haltes in Stavanger, Bergen en Trondheim. Ook andere, zelfs relatief spectaculaire, trips staan op het programma, klaar om verder uitgewerkt te worden.

Jullie krijgen hier uiteraard alles over te weten, of moet ik nu zeggen lezen?

De sneeuw smelt hier stilaan, want de tempratuur gaat hier langzaam maar zeker omhoog (lees: het vriest niet meer constant) en het zonnetje vergezelt onze dag. Nadeel: spekglad in de ochtend en in de avond als de thermometer aangeeft dat het vriespunt alweer het maximum is, want dan bevriest de gesmolten sneeuw. Opgepast!

Laat die lente maar komen, dan moeten ze de schijn hier niet langer hoog houden. (zie foto)

Een reus is geen trol, maar sommige Noren kunnen toch wel wat weg hebben van één van beiden! Ik zweer het u!

T.