Eindelijk vind ik nog eens de tijd (lees: maak ik tijd) om enkele Oslonieuwtjes cyberspace in te sturen. Als het ons programma niet is dat het druk maakt, dan doen we het onszelf aan. Ik leg de schuld dan vooral bij onze exploratiedrang en onze hoge graad van nieuwsgierigheid.
Het is dus al een poosje geleden dat jullie nog wat van mij vernamen, maar vrees niet langer, liefste lezer, want hier is weer wat spek voor jouw bek.
Woensdag (het lijkt al een eeuwigheid geleden) kregen we voor het eerst les van Elisabeth, de enige vrouwelijke docent. Ze weet heus waarover ze praat, laat veel ruimte voor discussie tijdens haar uiteenzettingen en het is simpelweg eens iets anders, tegenover al dat testosteron van de reeds gepasseerde lesuren.
Dat aandachtig zijn veel van mij vraagt werd me woensdagnamiddag duidelijk. Een zwaar hoofd, nog zwaardere oogleden en vooral een hevige nood aan wat slaap deden me in mijn bed belanden. Eventjes dutten, nam ik me voor. Maar als dat al gauw meer dan drie uur slaap wordt, dan is er al geen sprake meer van dutten.
Door dit pitten had ik er eigenhandig voor gezorgd dat we woensdagavond niet aan het koken zijn gegaan. De meisjes zagen het uiteindelijk ook niet echt meer zitten en ik had om iets na acht afgesproken met enkele MCI-ers, m.a.w. klasgenoten, om de voetbalwedstrijd tussen Duitsland en Noorwegen te bezichtigen in de pub op de hoek. Tot ieders verbazing won Noorwegen, voor het eerst in 73 jaar, van der Mannschaft, en joelde de fanatieke en enthousiaste -ze deden me met momenten denken aan rasechte Engelse voetballiefhebbers- Noren van jolijt na het laatste fluitsignaal. Hierdoor dropen de drie Duitsers onder ons met een kleine doch merkbare pruillip af.
Donderdag was geen gewone donderdag. Ik heb zo'n beeld gevormd van donderdag als de minst leuke weekdag. Het is vaak minder goed weer, om niet te zeggen slecht. Op school zijn het lange dagen, met weinig vooruitzichten. Maar niet deze donderdag! Ik had nochtans rotslecht geslapen, maar de zon scheen zich te pletter en dat zorgde voor een goede geluimdheid bij mezelf, maar merkbaar ook bij de mensen om me heen. Ondanks de ingewikkelde en niet zo licht verteerbare materie die Elisabeth ons voorschotelde vond ik nog genoeg energie om in de namiddag de gym in te duiken. Samen met Debbie, Jerney en Aniek versleet ik het nodige aantal kilometers op de loopband, waarna ik mijn spieren opnieuw wat versoepelde op de hometrainer. Ik deed vluchtig enkele sit-ups tussendoor en probeerde zowat ieder aanwezig fitnesstoestel uit om tot de conclusie te komen dat ik niet zo'n indrukwekkende krachtpatser ben. Alsof ik dat nog niet wist?! Maar de toegang tot deze gym, die overigens aanwezig is op onze campus, is voor ons, de buitenlandse studenten, toch gratis en voor niets. Oh ja, ook dit nog. De Noorse meisjes, Marita en Kiki, gaven als eerste hun presentatie over hun land. Dinsdag is het onze beurt, samen met Spanje.
's Avonds bereidde we dan aardappelpuree met spinazie, om weer wat aan krachten te winnen. En het was nodig, want de potten werden volledig uitgelepeld! Geen twijfel mogelijk dat het gesmaakt zal hebben!
Vrijdag gidste de zonneschijn ons alweer door de dag. Geir spekte dit aan door een heel boeiende les te geven over 'Language and identity'. Hij bracht zelfs koekjes voor ons mee -wat een docent- die de Noren eten met de kerstperiode. Ze hadden wat weg van speculoos/speculaas, alleen deden ze minder zoet en steviger gekruid aan.
Anni, de Finse vertegenwoordigster, was woensdag 26 jaar jong geworden. Ze nodigde daarom enkele gelukkigen uit om vrijdagavond bij haar sushi te komen maken en eten. Ik voelde me zeer vereerd daar bij te horen. Nu weet ik niet alleen meer over de persoonlijkheden achter enkele mensen uit onze course, maar ik kan bovendien ook sushi bereiden! Verder maakten we ook kennis met de Scandinavische vorm van kauwtabak, waarvan de naam me nu even ontsnapt. Je hoeft er echter niet op te kauwen, maar simpelweg onder je bovenlip te verbergen.
Het werd een gezellige avond, die we rond middernacht afsloten, om weloverwogen redenen.
De weloverwogen reden was de skitrip op zaterdag, georganiseerd vanuit de OAS. Voor een schappelijke prijs trokken we er met de bus op uit, slechts een uurtje rijden, door wonderbaarlijke landschappen, om uiteindelijk te belanden bij iets wat mijn ogen voordien nog nooit aanschouwd hadden, een levensechte skipiste.
De dag werkte de vermoeidheid in de hand en 's avonds kon ik niet anders dan me laten neerploffen op mijn bed.
Gisteren stond er, na het uitwerken van onze presentatie -hopelijk vinden de medestudenten het even leuk als dat wij denken dat het zal zijn- en een snelle middaghap, trokken we er met een kleine bende op uit. We hadden ons voorgenomen om een mooie omgeving, met bijvoorbeeld enkele authentieke Noorse (houten) kerkjes e.d. te bezoeken. Maar zowel de toegangsprijs, de barre weersomstandigheden als de uiteindelijke goesting overtuigden ons kort na aankomst om op de eerste bus terug richting stadskern te springen. We gingen dan maar een koffietje drinken, want daar kan je, tenmidden van al deze licht verslaafden, niet onderuit en sloten de dag af met wraps à la student.
Het kon niet blijven duren, ik zat door mijn voorraad kleren en dus was ik op wassen aangewezen. Maandag was daar de geknipte dag voor! Met de nodige schrik zocht ik de wasruimte op. Ik had ook al aardig wat vuile was verzameld en dus te veel voor één machine. Maar met de nodige uitleg en starthulp heb ik het wassen wel beet, want daar is niets misgelopen. Maar de droogkast aan de praat krijgen, dat was een ander paar mouwen. Het duurde een tijdje vooraleer ik doorhad hoe ik de machine precies tot werken moest forceren en na de eerste beurt bleek de was bijlange niet zo droog als hij zou moeten zijn. Op naar een tweede droogbeurt dan maar. En uiteindelijk zelfs nog een derde. Maar het mocht niet baten. Misschien brengen de tips van thuis uiteindelijk redding! Op zo'n momenten besef je wat jouw mam allemaal niet doet en kan. She must be Superwoman.
Koken was een eitje, en voor mezelf zorgen gaat ook best, maar de was zomaar plots doen, dat was toch een heuse opgave. Maar zo zie je, binnenkort ben ik een grote jongen!
T.
De grote jongen mag dan ook in België de was doen!
BeantwoordenVerwijderenHopelijk werd het de juiste droogtip!
mams
waar moeders al niet goed voor zijn
BeantwoordenVerwijderenMyriam (mama van Debbie)