Koning aardappel

Het duurt nu telkens eventjes vooraleer ik de blog aanvul, maar dat heeft zo zijn redenen.
Het spliksplinternieuwe is er een beetje af, we worden het hier een klein beetje gewoon en beginnen ook onze weg te kennen. Dat neemt niet weg dat we van de ene verbazing in de andere duikelen en 's avonds onze stropzak met ervaringen goed moeten dichtbinden omdat we er anders misschien eentje vergeten.

Maandag draaide de droogkast uiteindelijk 4 keer. Na drie mislukte pogingen en een overleg met het moederlijk thuisfront waagde ik het erop om de droogkast in te stellen op 'witte/bonte was' en na anderhalf uur trommelen kwamen mijn kleren er eindelijk droog uit.
Misschien zit er toch een beetje Superman in me.

Dinsdag was dan de dag. We hadden veel energie, tijd en creativiteit in onze presentatie gestoken en hoopte dat de ietwat alternatieve, originele manier zou aanslaan. We brachten de medestudenten in aanraking met onze onderwijsmethodieken door deze toe te passen in onze presentatie. Een soort doorschuifsysteem tussen vier eilandjes waarin we de onderwerpen 'toerisme en typisch Belgisch', 'geografie en de landsindeling', 'week- en uurrooster in de scholen' en 'zorg, differentiatie en diversiteit' met tevens vier verschillende werkvormen aan bod lieten komen. We konden rekenen op een enthousiast publiek dat goed meewerkte en dat deed er alleen goed aan.
Achteraf kregen we zowel van Geir als van de andere studenten positieve reacties te horen en dad deed veel deugd. Way the go, Belguim! Ook voor Spanje drie hoeraatjes, want zij brachten het er ook goed vanaf!
Die avond had Jerney ons uitgenodigd om nogmaals samen te eten (dit komt voor ons allen veel goedkoper uit) en ze had me haast gesmeekt om mijn intussen beroemde aardappelpuree te maken. Ik stemde in, al was het met een zeker weeral-gevoel.
Laat me verduidelijken. Maandag wouden we gebakken aardappelen klaarmaken, maar omdat we zodanig druk bezig waren met andere groenten snijden toen de aardappelen aan het koken waren, hadden we ze net iets te hard laten koken, waardoor ze niet echt veel samenhang meer vertoonden. "Woepsiedaisy's,", dachten we toen, "dan maken we maar puree.".
En dus werd het voor de tweede keer in twee dagen smashed patatoes (quote: Isabel Zwitserland).

Woensdag startte de muziekles op een aangename manier. Kristina Rusland wandelde opgewekt als altijd het klaslokaal binnen, maar ditmaal met versgebakken muffins voor elk van ons. Dat dat gesmaakt heeft, daar kan je van op aan! Ze zette de goeie traditie voort Geir gestart was en die wij de dag voordien eveneens in ere hadden gehouden door de klas koekjes, weliswaar niet typisch voor ons Belgenlandje, aan te bieden.
Jan Sverre leek de boodschap begrepen te hebben en we moesten onze stoelen aan de kant schuiven, want we begonnen de les met 2 volksdansen. Na een onwennige start werd het einde van de actieve intro met een unanieme nu al onthaald.
De Zwiterse meisjes lieten me kennismaken met een pasta-aardappel-appelschotel die ik die avond zelf uitprobeerde. Het was niet slecht, al zeg ik het zelf!
Merk ook vooral op dat ook hier de aardappel aanwezig is. We moeten het zeggen zoals het is: hij is de baas over het rijk voedsel, hij is koning aardappel!

De dag daarop begon druk, zo mag je het wel stellen. Op onze vaste tram, trouwens tram nummer 17, stonden zoveel mensen, we werden als sardientjes in een doosje bij elkaar geperst van zodra de deuren zich trachten te sluiten. Inderdaad, je leest het goed, want de deuren moesten soms meerdere verwoede pogingen ondernemen om deftig te sluiten.
Het afstappen aan school deed zelden zoveel deugd.
Na de korte en nogal theoretische informatie over ons fieldwork van volgende week, schotelde eerst Tsjechië, een solo-optreden van een humoristische en beklijvende spreker, en dan Zwitserland, een uitstekende wisselwerking extra gestimuleerd door chocolaatjes, ons hun presentatie voor.
Goed nieuws van de thuisbasis, en dan heb ik het over de onderwijsinstelling die ons hierheen lanceerde: De resultaten van de examens psychopedagogiek en onderwijskunde zijn bekend en ik scoorde op beide goed. Flink hé, mama en papa?!

Vrijdag kregen we dan van Elisabeth, die verantwoordelijk is voor de stageplaatsen e.d., te horen waar we volgende week heen moeten. Ik trek samen met Dora Hongarije en Marilen Zwitserland naar Valerengaskole, in het oosten van Oslo. Niet zo ver van ons studentenhuis, dus dat valt goed mee!
Na de les trokken we eropuit, op zoek naar enkele verkleedkleren voor de Carnavalparty van zaterdagavond. Toen we bij Oslo City (shoppingcentre) van de tram stapte merkte ik plots dat ik mijn rugzak niet meer bij me had. Ik spurtte een goeie 500 meter achter de tram toen ik me realiseerde dat ik hem toch nooit kon inhalen. Verbazingwekkend genoeg liet ik de paniek de rede niet overheersen. Ik dacht goed na waar ik hem voor het laatst had en kon zo redeneren dat hij in die zekere winkel nog moest staan, want daar had ik hem afgedaan en niet meer opgepikt. Debbie vergezelde me op de reis terug naar die welbepaalde winkel -dankjewel²- en daar troffen we mijn verloren rugzak aan achter de toonbank. Eind goed, al goed!
's Avonds gingen we dan met een hele bende naar de Global Campus Party. Na een korte quiz met hapjes speelde een niet al te beste deejay wat plaatjes. Het gebeuren hield net op tijd halt voor de laatste tram.
Moe maar voldaan sloot ik de week af en omhelsde ik, met de aangename gedachte van uitslapen, mijn bedlaken.

Toen ik weigerachtig t.o.v. opstaan besloot om tot de middag in bed te blijven, en mijn internet nadien weigerachtig t.o.v. werken aantrof besloot ik om het nodige niet-internetgebonden schoolwerk te doen (lesverslagen maken, teksten lezen voor de short paper,...), waar ik nu gezapig aan zal voortwerken.

Terwijl de sneeuw hier onophoudelijk, dagenlang, met bakken uit de lucht blijft vallen en het besef dat de nieuwtjes weeral mager zijn doordringt, maak ik een einde aan dit geleuter.

Voor tips en info: toon.vandersmissen@student.hubrussel.be


Kjaer hilse,

T.