1, 2, 3... BLOGTIJD!

Na ons reisavontuur werden de volgende dagen volledig aan schoolse taken toegewijd.
Vrijdag werd de hoofdrol weggelegd voor de final paper. Tussendoor liep ik Debbie en compagnie tegen het lijf en dat zorgde voor de nodige ontspanning. 's Avonds had Anni ons bij haar thuis geïnviteerd voor pizza en een film. De pizza werd eigenhandig gemaakt, en ik kan trots zeggen dat ik één van de twee interim-Italianen was. De naam werd eventjes Toni Macaroni en ik leverde een hoogstaand staaltje pizzacreativiteit af. Er werd van gesmuld en duidelijk gesmaakt want al gauw bleef er weinig over.
Vicky Christina Barcelona werd door een strikte jury geselecteerd als dé film waarmee de avond werd beschonken. Anni en Jani maakten hun rol als uitstekende gastvrouw en -heer waar door ons te verrassen met een dessert. En niet zomaar het eerste het beste. Onze lippen, tongen en gehele smaakdetectoren werden in de zevende hemel gebracht door chocolade-ijs met aardbeien. Betrap uzelf alvast maar op wat gewatertand.

De daginhoud van zaterdag valt snel samen te vatten: paper.
's Avonds liet ik mezelf dan weer afzakken om wat tijd met Debbie en haar Dilbeekse vrienden door te brengen. We gingen dan uiteindelijk nog een glaasje drinken, met deze crew en wat klasgenoten. Meer moet dat niet zijn!

Zondag bleek dan een iets minder productieve dag voor de paper. Maar ik zette door, zo goed als ik kon. Om 16u werd ik verwacht voor een barbecue. De voorbije dagen was de zon namelijk overheersend geweest. Jammer genoeg was ze op zondag in België blijven hangen en kreeg Oslo weinig tot niets van mooi weer te zien en waren de wolken baas. Maar samen met Anna en Karsten (Duitsland) en Marilen (Zwitserland) liet ik me niet tegenhouden om een smakelijk worstje met sla naar binnen te spelen. Die avond bood ik twee van de vrienden van Debbie onderdak, en zoals ik voorspelde bezorgde dit me weinig last.

Toen ik op maandag mijn ogen opensleurde, even rechtop zat in mijn bed om te bekomen van de pijnlijk nederlaag van Club op het veld van de Brusselse arrogantie, besloot ik om met harde hand me aan de paper te zetten. En met resultaat. Ik mocht die avond trots verkondigen dat ie af was! En mijn omgeving zal het geweten hebben! Is het niet, Gerd en Debbie?!

Dinsdag besloot ik dat het nodig was om nog eens wat huishoudelijk bezig te zijn. Ik deed noodzakelijke boodschappen en verwijderde intussen haast aangekoekte lagen stof. Het tempo zat nog in me en ik besloot daar gebruik van te maken om een taak voor Brussel aan te vatten. 's Avonds werden bij Gemma verwacht, waar we getrakteerd werden op heerlijke pannenkoeken. Dit als bedanking voor de hulp die we geboden hadden tijdens haar verhuis, enkele weken terug.

Woensdag trok ik de lijn door, en de literatuuropdracht moest eraan geloven. Artikels werden gelezen en samengevat (net zoals de dag hiervoor en hierna). Dat is een angstig grote tijdrovende bezigheid, blijkbaar... Bij het vallen van de avond kwam het Ijslandteam (Debbie, Isabel, Marilen en ikzelf) samen om enkele noodzakelijke zaken te bespreken. Ik denk dat ik voor ons allen spreek als de enthousiasmekriebels uit hun voegen schoten! Het is moeilijk geweest om ze de voorbije dagen te controleren, maar bijna mogen we ze de vrije loop laten!

Donderdag heb ik dan dwars door mijn wekker geslapen en was het de vroege middag die me wekte. Ik besloot het te categoriseren als 'nodig' en werkte mijn literatuuropdracht voor 75% af. Nog de laatste touch, maar die zal voor na de Ijslandtrip zijn.
We kookten ook een magisch Belgische maaltijd: witloof in hesp met kaassaus! Alsjeblieft, dankuwel! Daar ben ik, en ik denk tevens mijn kookgezellen, aardig trots op. Want het was om duimen en vingers van af te likken.

Vergeef mijn vluchtige en korte dagbeschrijvingen. Maar de weinige variatie in de dagen zorgen ook voor weinig variatie in vertelmogelijkheden. Uiteraard is er meer mee gemoeid dan ik meegeef, maar aan overbodige en pietluttige details hebben jullie gewoon geen boodschap. Juist of juister?

Vandaag was dan voor velen dé dag. We worden overspoeld met zonneschijn en een heerlijk aangename tempratuur, maar vooral het bezoek aan Freia, dé chocoladefabriek van Noorwegen. Net als onze nationale trots, Côté D'Or, eigendom van Kraft Foods. We kregen een rondleiding die volgens experts -als dat geen compliment is, Debbie!- als twee druppels water lijkt op die dat je kan krijgen in de Belgische chocoladefabriek. Dat verandert niets aan het feit dat we verwent werden da het ni meer schoon was! Bij elke stop werd een overdosis chocoladeproducten onze slokdarmen ingejaagd, en op wat klachten van mijn maag, tanden en doorslikproces vond ik dat een hemels gebeuren! We konden ons daarnaast ook uitleven met het maken van onze eigen chocoladereep en het ontwerpen van de verpakking. Ik ben benieuwd hoe mijn Toon-ocolat zal smaken!
Ik had mijn diensten aangeboden aan Dominika, een Pools meisje. Ze studeert kunst en is een buurmeisje en intussen ook een vriendin van Hedvig (Hongarije), die dan weer in onze klas zit. Hedvig vertelde ons over het project van Dominika. Zij maakt een film, een documentaire over liefde. Ze heeft zoveel mogelijk mensen nodig die in hun taal en naar hun eigen mening vertellen wat liefde is. Ik had me kort voorbereid, maar de zenuwen gierden alsnog als losgelaten kolibri's door mijn lijf.
Debbie ondernam hetzelfde initiatief.
Dominika was oprecht blij met onze bijdragen, en het maakte mijn dag op slag nog tien keer beter haar zo blij te kunnen maken.

Vandaag wordt de rugzak opnieuw volgestopt, ditmaal voor een overzeese reis. Bestemming Ijsland! -Wawawiewa!!!-
Sta me toe jullie eventjes wat mee te delen:
Ijsland is het meest westelijke land van Europa. Reykjavik is op zijn beurt dan weer de meest westelijke én noordelijke hoofdstad van Europa. Meer dan de helft van de bevolking leeft in Reykjavik en omstreken. Maar op de koop toe is Ijsland één van de werelds wonderbaarlijkste plekken. De geizers, warmwaterbronnen en het onbewoonde en haast ondoorkruisbare binnenland zijn nog maar een handvol voorbeelden. Ik ben zeker dat ik heel wat meer kan voorschotelen bij de terugkeer. Dit wordt een once in a lifetime!
En naast Noorwegen zal ik met Ijsland twee van nature uit 's werelds mooiste landen ervaren hebben. Word je al jaloers?!


Ha det bra, folks!

T.

How do you manage with 4 girls, man?!

Let me start with a little introduction that might explain a whole lot why I will write this blog -only this once- in English.

Some of our classmates are made very conscious about the fact that we have a certain amount of tasks to fulfill for our home institution in Brussels, and that the regularly writing of this blog is one of them. In fact, we might have made them that conscious that their consciousness has rather become curiousness. But because we were keeping our digital diary in our mother tongue -who wouldn't?!-, they did not quite understand it.

They, as in Marilen and Isabel, both from Switzerland and our co-travellers, kindly requested Debbie and myself to write in English, just this once, so that they could read it as well.

So, sit back, relax and perhaps a cup of coffee and a dictionnary (not to translate, but to correct some mistakes) might come in handy for this session.

Here goes nothing!

Friday, with filled-up backpack and stomach -mmm homemade pizza-, Gemma Holland, Marilen & Isabel Switzerland, Debbie and myself set the sails for Stavanger. We took the night-train, a concept that is totally unthinkable and even more unnecessary in Belguim -long live our small country-, and settled for a eight hour trip through the rough landscape of Norway, which unfortunately was invisable for us due the dark shades of night.

Let me explain, in a very easy way, how the night-train is supposed to work. You sit down on your seat, slide your seat slightly down, open the sleeping-kit that comes included in the price, which contains a small blanket, two earplugs, a night-goggles meets blindfold-thingy and a small but extremely useful blow-up-yourself-pillow. After the process of installation sleeping seems to be the easiest job to do. And before you even realize it, morning breaks out and the train has reached its destination, a.k.a. Stavanger Stasjon.

Too bad it did not all went that smoothly in my case. I had the hardest time catching some sleep and I can assure you that night can be long!

But, end good, all good, the train dropped us off as planned, we camped about two hours in the station because the tourist information centre didn't open before.

A funny, but friendly old sailor, or at least he looked like one, showed us the way to the tourist information centre but unfortunately not towards good news. All hostels and cheap hotels were fully booked, except for one, which we already had found on the internet, but is located far out of the city centre. After discussing our possibilities and options we decided to do it the old fashioned backpackers-way. Let's ask some people out on the street if they can offer us a place to sleep!

Nutbags?! Yes, we are!

And with result! Islen, an awesomely friendly 25-year old young woman, became our host. We could drop off our bags in the café she worked in, because we intended to hike all the way up to the Pulpit Rock/Preikestolen (One of Norway's most visited natural phenomenons. A fjord within rocky area, where this one rock (Preikestolen) is about 604 meter above the sea level and goes straight down into the water.).
We took the ferry towards one of the islands in front of the Stavanger-coast, the island where this magical fjord is situated, got on the bus, which took us as far as it goes, but not quite yet at the bottom of the mountain. We decided to have lunch first. Get some energy and prepare for our 2-hour-hike up and another two hours down.

When that was done we had to get to the foot of the mountain, the starting point of the hike. Impossible to walk there, they told us, we would be exhausted even before we started the actual/intentional hike. Transfer to plan B: hitchhiking!

We devided ourselves up in two teams to get there. Team Non-Belgian got lucky with the first car that passed by. Team Belguim, we had to be more patient, but we got a ride after all. A friendly young couple drove us up there and gave us some more tips.

It appeared that we had a slight advantage regarding the other three, because there were dropped off at the very bottom of the mountain, while our drivers showed us a shortcut.

We finally got together and off we went!

Magnificent panoramas all over, which were registrated as much as possible, a challenging hike ('walk' would be insufficient to describe) through snow and ice, through valley's and rather steep climbs, on sneakers -woopsiedaisies-, on rocky parts underneath a nicely shining sun, and so much more. Words are simply coming in short to describe what an experience this hike and even more the result of the hike, the Pulpit Rock itself, were.

Sometimes an image says more than a flood of words (and these are just a few).

We had a lifetime experience, that nobody can take away from us!

More than five hours later we arrived back down, slightly longer than told and perhaps also expected. We called a taxi (plan C), because there were no cars driving by anyone, so that was the end of plan B, the hitchhiking. We took the bus back to ferry, from the town centre, ferry back to mainland.
After our arrival back we decided we had no time to lose. Marilen met this musician on the train, which was performing in a club in Stavanger that Saterday evening. As if we didn't have enough luck for one day she, the artist, got us in for free! Hip hip hooray for Stina Stjern! And on top of it all, she was very good!

The last bus, at midnight, took our tired butts "home". The little space of Islen was more than enough for us and as tiredness took over dreams were introduced. Goodbye wowwy-Saterday!

As another day sets in, we met Islen properly. We have breakfast and chat, all together. She asks us about our plans for today, and we were intending to go to Sola Beach. Marita, one of the Norwegian girls in our class told us about that beach, as being one of Norway's only and most beautiful sandy beaches. But Islen doesn't agree with what Marita told us. She's telling us about another beach when suddenly her sister calls with the request of taking her to the beach. Islen explains the story to her sister, about housing five international students for the night, and Islen's sister invites us along. They take us for a ride to an idealistic, almost paradisic sandy beach where we play en enjoy nature's beauty like little children. Yup, just perfect!

After a while, when the kids of Islen's sister starting to get a little chilly we return to the cars and the sisters took us to two other beaches. They showed us around like real tourguides. This was better than we ever had dared to expect! We could not wish for more!

From rocky fjords until white sandy beaches with a clear blue washing up, Norway has it all to offer!

As we returned back at Islen's home, we packed our bags, did the dishes and got a lift to the city centre of Stavanger. You can not even start to imagine what kind of wonderful people Islen and her sister are! It's a comforting thought that there are still some trustworthy people out there, who also have faith in the well-intentions of others.

Thanks Islen, we owe you!

We wondered around the old city a bit, grabbed a bite and hopped aboard. Destination Kristiansand!
We arrived in the late evening, walked through the whole city to finally end up where we started in our search for our hostel, which we did book here. Debbie and Gemma needed to recharge their batteries, while the Swiss tandem and me went out for some clubbing -Is that even a word, Isabel?-. We ended up in a bar where a country-concert was being served and we got surrounded by cowboys and -girls. But our three minds agreed on not staying and because we didn't found anything else -bloody Sunday- we spoiled ourselves with sweet dreams as well.

Monday we didn't hurry to get up, took our time for breakfast as well and I got marked as a non-easy-eater. It isn't that yoghurt, milk and bananas are everything, are they?!

Also Kristiansand's tourist information centre got a visit from us. The helpful lady made our oppurtunities, options and possibilities very clear and we walked of to discuss what the plan would look like. The first stop was supposed to be the shore where you could see the sea and the city. We passed by a container-storrage-space, which was a whole new revealing world for the Swiss army. Do not forget, they do not have a see over there! So not only sea, shores and beaches but also shipping containers are "unseen"/special for them.

The fishermen's village next to caught our eye, or must I say our nose, because of the strong smell? Marilen stayed out, because of her dislike of fish, but we didn't bother to buy some real Norwegian salmon. Yummie!

We ate it by the harbor and walked up into the rocky shore next to it afterwards. That is where I got my second label: moosh. We were fantasizing about what animal we would like to be and as indecisive as I am I would turn out to be a fairly odd mutant with the bodyshape of a grizzly bear, with the white color from a polar bear, about the size of koala bear, with his ability to sleep about 20 hours a day and eat poisonous plants and with the antlers of a moose (which I accidently pronounced as moosh). And I would also be able to bare children, like the male seahorse. Told you it was odd!

We got up, and set in a walk through the old city centre (every Norwegian city seems to have one), with the white wooden houses, alongside the river to the park. Did I say the park? Just the park? I meant thé park! Three amazing lakes in between a landscape of rocks and astonishing flora. Keep on dazzling me, Norway!

Afterwards we were in desperate need of proper meal, so we made ourselves own-made-spaghetti-bolognaise. First class!

The company and coziness were the perfect combination for a Monday evening activity.

Tuesday I got my yet another nickname, and perhaps the most shameful one. I woke up and found out that Isabel and Marilen had had a terrible night because of my symphonic breathing, almost but not quite fully grown up snoring. I honestly felt bad, but the breather was baptisted.

We cleaned up our stuff, took again more time for breakfast than I ever thought was even possible, passed by the Kristiansand-church and ended up at the Museum of Arts. Normally only students of architecture and arts are aloud to go in for free, but the very nice lady found the thought of having 5 international students for a visit so charming, or was it Marilen's big effort of talking Norwegian, that we were also granted free entrance.

Somewhere along this day I was called the King of Knowledge, which I assume as a major compliment. But just to frame: name number 4!

Lighten up my mind and poster me up unto a wall, but there were some very nice and interesting works in the exhibition. I might say that culture -am I still aloud to narrow that concept (culture) down that much, after the last two months of courses?- made my day!

We passed by the fishermen's village ones more and sat ourselves down for a 5 hour trip back home. That is by the way where Marilen, who, by my conclusion, is simply crazy, suddenly decided to call me Casper. Label 5, as if I didn't have enough already... Thanks to some games, some sleep -I managed it this time- and my iPod -3 cheers for music- that went by pretty smoothly.

I would categorize the arrival home as a dual feeling. It felt safe and known, but also the adventure and mind-launching and -enriching was over and that is certainly rather sad.
I had promised Debbie to pick up her visitors together with her, because they didn't allow her to go out that late by herself.

Yesterday I slept the experience off, took some time to clean up, went to the shop to by some food for the coming days (because they all close during the time of Easter), did my laundry -that was necessary- and made some efforts regarding schooltasks.

Debbie and her friends invited me to join them to go to the IKEA to have dinner (crazy idea, isn't it?).

I wish I could tell more about today, but besides the fact that I set my alarm clock so that I could write my blog before noon and that it took me more than 4 hours to write this (including toilet-quick snacks-drink-and-daydreaming-breaks) and that I will work for my final paper for the MCI-course from now on and go to the gathering tonight in Dora's kitchen, nothing really concrete happend to me today.

So, I hope you followers from home could manage to figure out what I've been writing about and that you could master the essential. And Isabel and Marilen, I hope you girls are satisfied, I tried my best.

Ha det bra, world!

T.

King Moosh!

Kom igjen, Norge!

"Ziezo", zei de tijd, "ik vlieg toch maar lekker door!"

Zoals ik al aangaf bracht ik mijn donderdagavond door in de bioscoop. Met met een bioscoop te noemen, één filmzaal, waar 'The Reader' voor de walgelijke prijs van 100 NOK werd aangeboden. Geen pretje als je voorbereid was op minder. Maar goed, laten we het positief bekijken. Zet maar een turfje bij op de ervaringslijst, Toon!

Vrijdag was lesvrij en draaide uit op een totale off-day. Vergeef me dus mijn minimaliste vorm van vermelden.

Zaterdag zette wij, het Kansleren-bewoners, ons beste beentje voor. In ware A-Team-stijl, o.l.v. Debbie "Hannibal", klaarden Dora, Gerd en ikzelf de klus. We schotelden onze bezoekers een heus buffet voor, waar ikzelf trots mijn intussen "wereldberoemde" kaassaus mocht tussen presenteren. Onze moeite werd opmerkelijk gewaardeerd, want op enkele kruimeltjes na lieten de gasten niet veel over.
Dan maar dessert, dachten wij goedgevormde Bourgondiërs. Smakelijk en gezond, want zo kan je ijs met fruitsla en gesmolten Belgische chocolade toch relatief correct omschrijven?!
En net als er gedacht werd dat dit alles was dat we in huis hadden was spelletjestijd aangebroken. Hints en Weerwolven tot een kot in de nacht! Het gaat ons hier nog lukken om de populariteit van de jeugdbeweging van bij ons naar hier door te trekken, mark my words!
Bovendien werden we ook nog eens verwend met het voorwaartsdraaien van de klok en sliep ik met mijn vingers in de neus tot in de vroege zondagnamiddag.

De traditie van schoolwerk, zowel voor de Noorse als de Belgische instelling, moet ik niet elke keer meer vermelden, maar deze is dagelijks aanwezig.
's Avonds belandden we (Debbie en bezoekend gezelschap en ikzelf) in Blå, een hippe jazzclub, waar iedere zondagavond een gratis optreden plaatsvind van de huisband. Een mengelmoes van reggae, ska, country, jazz, blues en lichte rock 'n roll wordt er je gehoorgangen in gelanceerd. Kortom, ge-nie-ten! Als aandenken kreeg ik van Anthony, want ook wat klasgenoten waren aanwezig, een affiche van 2 Many DJ's, onze Belgische platendraaiende trots, laat zelf hun talent los in dit stuk van de wereld. Op sommige momenten blijkt de wereld gewoon zo klein...

Maandag moesten we dan weer naar de les -waar is de gezapige tijd waar we aan maandag een extra weekenddag hadden?-, en op de koop toe werd de les langdradig, weinig interessant en ... zei ik al langdradig? Als school toch al dominerend was verplichtte ik mezelf ineens maar naar de bib, waar ik het nodige opzoekwerk verrichtte en de dag in diezelfde trent afsloot. Weinig vermeldenswaardig, dus waarom meer vermelden, nietwaar?!

Dinsdag kregen we dan een speciaal concept in de les, namelijk een duolectuur. Nadien nam Geir ons mee op excursie naar het Red Cross van Oslo. Dit is een centrum waar jongeren terecht kunnen voor zowel huiswerkbegeleiding als vrije tijdsbesteding, en dat helemaal fungeert dankzij de talrijke vrijwilligers. Er is merkelijk nog goedheid in de wereld!
Ik vervolledigde mijn dag met het afwerken van een schoolopdracht en dook vervolgens, met een grote plons, de dromenzee in.

Woensdag zette de duo-les zich verder, maar overtuigen deed de combinatie niet. Ik was tevreden met mijn aanhoudende trend, betreffende het schoolwerk, van deze week en zette deze verder. De artikeldatabasis kreeg met mijn geneus en gesnuffel te maken en ik selecteerde zorgvuldig 5 artikels die ik zal gaan lezen. Alee hup...
Omdat we bij ons vertrek te horen kregen dat je als Erasmusstudent recht hebt op extra bagagekilo's ondernamen we de nodige stappen, brachten we de verantwoordelijke voor de uitwisselingen een bezoekje, met als resultaat een certificaat dat we kunnen inruilen voor de beloofde extra kilo's. Ik zal dus al mijn spullen naar huis krijgen. Mooi zo!

Kolonel Debbie Hannibal ontving een emergency call van Gemma Nederland, dus snelde het A-Team, a.k.a. Dora, Gerd, Debbie en ikzelf, ter hulp om haar te helpen verhuizen van het ene studentenhuis naar het andere. Your wish is our command!
Zeker als dat een koekje, een chipje en een drankje, gegratineerd met een dosis gezond geklets oplevert.

Woensdagavond ontving Noorwegen Finland in het Ullevaal Stadion. Zo'n kans lieten ik en enkele andere voetballiefhebbers niet aan onze neus voorbijgaan! Onder ons Anni, dé Finse tornado! En de wereld zal het geweten hebben. Bij de twee Finse doelpunten schreeuwde de luidgebekte Noorse toeschouwers naar huis. Maar uiteindelijk trok Noorwegen toch aan het langste eind, want het ging met de overwinning aan de haal, na een spannend slot. Met een genietbare wedstrijd, 5 doelpunten op ons netvlies gebrand (3 Noorse, 2 Finse) en een Norge-sjaal werd de terugreis ingezet. Cultuur is meer dan natuur en musea, mensenlief!

Donderdag bood naast school, uitleg over onze final paper en effectief werken voor deze paper niet echt veel. Gelukkig had Isabel dat goed gezien en had ze mijzelf & co (lees: de meiden) uitgenodigd voor een maaltijd die je alleen al bij het horen van de naam laat watertanden! Smik smak smakelijk! En lekkerbekken dat dat was!

Vandaag was dan het einde van de lestijd in Oslo aangebroken. Met het ingaan van de laatste maand en het aanbreken van de laatste les, mogen we onze "laatste"-woordjes hier en daar al beginnen gebruiken. Nadien neuriede ik professioneel liedjes voor die Debbie raadde om de tijd te doden tussen de les en de geplande excursie. We gingen met een grote groep internationale studenten naar het Akerhus Castle kijken, hét ford van Oslo. We kregen zowel een binnengids als een buitengids en beiden spaarden ons geen detail.

Een smak cultuur rijker begin ik nu aan het pakken van mijn trekzak want dit weekend staat er een uitstap op het programma. Samen met Gemma, Debbie, Isabel en Marilen bezoek ik Kristiansand en Stavanger, twee kleine Noorse steden, maar met prachtige bezienswaardigheden -'t Is van horen zeggen-.

Hey ho, let's go!


Ha det bra!

T.

Long time no see

Ik krijg ongetwijfeld een hutsepot van "eindelijk", "dat werd tijd", "ah, je laat nog eens iets van je horen" & "druk zeker?" naar mijn hoofd geslingerd, maar dat is een risico dat ik bereid ben te nemen.

Ik ga jullie de details van mijn bezoek besparen, maar ik kan jullie meegeven dat het buitenaards tof was!

We moeten een tijdje terug, terug naar dinsdag 17 maart.
Professor Barabas, help jij een handje?
3 ... 2 ... 1 ... ZOEF!

Pål, onze opgewekte docent, schudde ons één voor één stevig de hand en wenste ons een goede morgen. De eerste indruk is belangrijk, dat zal hij als socioloog wel weten, en hij deed meteen zijn uiterste best om er een goede na te laten. Dat door en door sociologische verlengde hij in zijn les en ik kon me niet van de indruk ontdoen dat hij een mens van de wereld is. Begaan met de suikerslaven en met onze moraal.
Na zijn tijd brak die van Kristina aan om ons een promotievoorstelling van Rusland voor te stellen. Het viel me echter wel op dat deze flamboyante Russische uit een welgegoed gezin komt en eerder naïef kijkt naar haar Mother Russia. Maar met mijn kritische gedachten ga ik jullie nu niet opzadelen. Ook Gemma, Aniek en Jerney wisten Nederland best wel aan te prijzen.
Het is moeilijk om te weerstaan aan die onmiskenbare aanwezigheid van een zekere ik-wil-meer-van-de-wereld-zien-drang met al die presentaties waarbij iedere klasgenoot het thuisland als dé parel ter wereld aanbrengt.

De dag nadien liet onze opgewekte leerkracht nogmaals zijn charme op ons los. Daarna volgde heel wat minder charmerend schoolwerk. Het is van moeten.
Een welgekomen afsluiter volgde door een uitnodiging van Kristina. Ze verwachtte me, samen met Anthony, Anni, Nathalie, Amy, Maria, Svitlana & Debbie, voor een smakelijke maaltijd. De avond werd volledig gemaakt door een heerlijke smoothie en het bewijs dat je helemaal niet van één land moet komen om ben-ik-een-banaan te spelen.

De zon wekte Oslo donderdag met een brede glimlach. Het was de beurt aan het oestrogeen van ons lerarenkorps om te doceren. Elisabeth bracht ons wat bij over communicatie tussen kinderen en volwassenen. Dora, Hedvig en Eszter spelden Hongarije op als het hart van Europa en dansten met ons één of andere volksdans vooraleer Anthony en Nathalie ons de Tour de France lieten afleggen. Zo besloten we ook de presentaties en zijn de eerste tekenen van afscheid al merkbaar. De zonovergoten namiddag bracht ik door met mijn neus in de boeken. Niet studeren, wel ander schoolgerelateerd werk.

Ik trok erop uit toen de zon besloot een duik te nemen in de horizon en ons enkele prachtig gekleurde vegen aan de hemel naliet ter nagedachtenis van zijn nadrukkelijke aanwezigheid. Mijn bestemming was het international dinner. Onze Hongaarse klasgenoten hadden na hun presentatie ook nog eens voor dit gezorgd. En hun kookkunsten vielen best te bekken, want al snel was de bodem het enige nog aanwezige in de pot.

Opnieuw Elisabeth, maar geen presentaties op vrijdag. Wel een rondleiding in het majestueuze operagebouw. Overwelming!

Jirka, mijn Tsjechische kameraad -ja, vrienden maken doe je snel-, werd die dag 26 jaar jong. Hij had het liefst zo stil mogelijk gehouden, maar wij lieten het niet zomaar voorbijgaan! Ik bezorgde mezelf een lichte hoofdpijn met ballonblazen. Maar het bleek allemaal de moeite waard, want hij was verrast. Het werd een heus studentenkeukenfeestje, ter ere van onze Tsjechische tsaar!

Zaterdag was uitslapen alweer een must geworden en na opnieuw wat schoolwerk verricht te hebben gingen Florian Duitsland, Jirka en ik Valerenga aanmoedingen. Geen hockeywedstrijd ditmaal, maar klassiek voetbal! Ondermaats niveau, maar geweldige sfeer! Wat een supporters!

We besloten meteen om tickets te kopen voor de wedstrijd tussen Noorwegen en Finland. 1 april krijgt het Ullevaal stadion ons dus opnieuw over de vloer!

Zondag begon al even dromerig als zaterdag. Toen ik mezelf uiteindelijk toch kon dwingen om uit bed te komen brak ik mijn hoofd op schoolwerk³. Ik beloonde mezelf voor geleverde inspanning door mee te gaan met Debbie, Gerd, Gemma, Eszter (en boyfriend), Dora en Marilen naar Grünerlokka, de gezelligste buurt van Oslo. Spijtig van het rotte weer, al belandde we hierdoor in een gezellig cafeetje waar ik voor het eerst in maanden een echte Belgische pint over mijn lippen liet vloeien. Ookal was het het duurste pilsje dat ik ooit dronk, maar liefst 58 NOK (= ongeveer 6,6 euro), ik heb ervan genoten!

Maandag in Oslo betekende tot nu toe een derde weekenddag. Dat sprookje kwam abrupt ten einde afgelopen maandag. Een gedreven, zelfbewuste en overtuigde jongedame kwam ons wat meer vertellen over de Mensenrechten, UN en gerelateerde instanties. Nadien zette de hele klas, o.l.v. smiley Pål, de tocht in op weg naar het Anti Racist Centre. Na een uitleg over de werking, hun doelen en hun structuur en het beantwoorden van onze vragen gingen enkele onder ons gretig in op de uitnodiging van Pål om onszelf te verwennen met een koffietje in de frisse lentezon.
Zoals de voorbije dagen werden de resterende uren van de dag gevuld met schoolwerk en huishoudelijke taken (koken, kuisen, wassen,...).

Dinsdag is wel het vermelden waard. Met nadruk op het begin van de dag.
Plots ringt mijn bel in mijn kot. Ik schrik wakker. Oh neen, overslapen!
Ik ren naar de gang en roep de meisjes (Dora, Debbie en Gerd) en gebied hen te vertrekken zonder mij. Ik spurt terug naar mijn kamer, spring in mijn kleren, zet mijn muts op, want douchen kon ik wel op mijn buik schrijven, en zet de achtervolging in. Ik heb dat al bij al niet slecht gedaan, want toen ik bij de tramhalte aankwam stond het trio daar ook nog op de tram te wachten. Ookal had ik niets verloren, ik verkies toch om dit niet meer tegen te komen.

De les van Pål betreffende racisme lokte de nodige discussies tussen de kritische studenten en de breeddenkende -als ik zeg breeddenkend, dan bedoel ik kritisch t.o.v. alles- docent uit. Niets ergs, het bleef allemaal zeer beschaafd en respectvol, maar des te meer interessant.
Woensdag zette hij de les voort, maar minder interessant en naar mijn belevenis er wat bij gesleurd. Misschien wou hij de tijd goedmaken die hij gisteren "verspeeld" had.
Nadien zette ik aan richting bib, om 't één en 't ander op te zoeken, toen Jirka me tegenhield en onweerstaanbaar uitnodigde om een koffie te drinken samen met hem, Kiki, Marilen en Gerd.
Bovendien kreeg ik de kop koffie tot mijn grote verbazing gratis aangeboden, maar het smaakte er niet minder om!

Vandaag zette Paul (lees: niet Pål, maar Paul) met zijn boeiende les over globalisering mijn ik-wil-meer-van-de-wereld-zien-drang weer in lichterlaaie. Ik besloot samen met Jirka om elk een wereldkaart te kopen als we thuis zijn en met duimspuikers aan te duiden waar we ooit heen willen -moeten, ja!-.
Straks ga ik dan, op uitnodiging van een mierenhoop meisjes, mee naar de cinema. Alweer een ervaring rijker, denk ik dan. We zien wel wat het geeft.

Zo, deze update hebben we dan ook weer gehad. Ik kan me niet ontdoen van de indruk dat ik gewenningsverschijnselen begin te vertonen. Laat me me nader verklaren. Ik begin dingen vanzelfsprekend te nemen, de uitgesproken en onophoudelijke verbazing krijgt een beetje sleet, en heel af en toe schiet de gedachte van terugkeren door mijn hoofd.

Maar Oslo, je hebt een indruk gemaakt en nagelaten. Wees daar maar zeker van, mijn vriend.


Ha det bra!

T.

P.S.: Dankje, Barabas!

Untitled

Mannekelief, wat vliegt de tijd!

Alweer een week verder vind ik een gaatje om hier nog eens mijn gal te komen spuwen.

Zo once in a little while is dat eens nodig heeft men mij altijd toegefluisterd.

Vrijdag, na de fieldworkweek, keerde ik met mijn humanitaire harde schijf, overladen met kraakverse data, terug naar vertrouwd terrein. Stilaan begin ik het daar homecourt te noemen
We bespraken op identieke wijze als vorige week welke avonturen we na dit bezoek op onze rug gespeld hadden. Toegegeven, het kon boeiender, en dus kreeg het overleg nu en dan een relatief groot theekransjesgehalte.

Vrolijk trippelend kwam Anni Finland met een uitnodiging aanzetten om die avond een filmpje mee te pikken bij haar thuis. Joepie!

Op mijn beurt galoppeerde ik naar haar appartement. Samen met een kleine bende zat ik voor zowat drie uur aan het televisiescherm gekluisterd, geboeid door de verdiende oscarwinnende prestatie van Heath Ledger, die de rol van The Joker fenomenaal vertolkte in Batman: The Dark Knight.

Nog steeds niet voldaan trok ik er samen met Isabel Zwitserland, Hedvig Hongarije, Anthony Frankrijk en Jirka Tsjechië er nadien op uit. Tot onze verbazing was het feestje, dat als onze bestemming was vastgelegd, abrupt beëindigd door een gevecht en verhuisden we naar de 10de verdieping van hun studentenhuis. Daar troffen we nog meer volk aan.

Maar een keukenfeestje kon mij niet boeien, en samen met Isabel hammerde ik op een vertrek. Waardaar we uiteindelijk een groep van zowat 10 studenten mee op sleeptouw namen. Anthony besloot om ons te gidsen naar Gronland -Subliem! Dat is naast mijn deur!-.

De wandeling huiswaarts rondde ik in 5 mooie ronde minuten af, prachtig!

Geen wekker = uitslapen.

Boodschap begrepen! Net voor de middag besloot ik toch maar eens wat leven in mijn brouwerij te brengen en dat dan nog wel meteen door mijn kamer te ontdoen van het rondslingerende en nadrukkelijk aanwezige stof. Na mijn korte huisvaderactie besloot ik terug in de mijn gebruikelijke rol van student te kruipen en schotelde mezelf alweer wat schoolwerk voor. Jazeker, dankjewel, HUB! Ik snak zowat naar cultuur, dacht ik die avond, naar eens iets anders, toen ik samen met Debbie op het idee kwam een spelletjesavond te organiseren. We nodigden wat klasgenoten en de nicht van Debbie en diens vriend, die hier op bezoek waren, uit, gaven het beste van onszelf, lachten ons gezamenlijk een deuk en ons nadien met een gelukzalig voldaan gevoel van die deuk ontdoen tijdens onze welverdiende nachtrust.

Mamma mia! Alweer geen wekker gezet! Ach, het geeft niet, 't is zondag voor iets! Met wat geprutst hier en gefriemel daar kwam ik de dag aardig vaardig door.

Precies (v)aardig genoeg om die avond met zowat de hele klas bij Kiki Noorwegen thuis te belanden om haar verjaardag en die van Jerney Nederland te vieren. Van een verjaardagsfeestje gesproken. We werden verwend met een heerlijk tacobuffet en alsof dat nog niet genoeg was daagde de jarige tweevoudigheid ons uit om iemand zo op te tutten met de inhoud van een zakje.

Als je twijfelt of toekomstige leerkrachten originele ideeën hebben, hier heb je het bewijs van niet:

Als je de recent verhoogde cohesie tussen onze groep mixt met een leuke beat dan krijg je een losgelaten bende spontaan dansend in de leefruimte! Verder geen commentaar...

Nu we de smaak te pakken hadden duwden beide organisatrices ons op de bus en, met uitzondering van enkelingen, werd het feestje elders voortgezet.

Dit weekend onthoud ik alvast als feestweekend numero uno!

Voor de derde dag op rij sliep ik vlotjes voorbij het ochtendgloren. Dat was toegestaan, want we hadden pas om 14u afgesproken om eens een ferrytrip te ondernemen, op naar één van de voor-de-kust-van-Oslo-gesitueerde eilandjes. Opvallend genoeg was dit niet het memorabelste gebeuren van de dag. Toen we aan het neuzen waren welke ferry we zouden opstappen wees Debbie alert naar de andere kant van het dok en vroeg me of daarginds twee bekende gezichten liepen. Neen, geen klasgenoten, maar dorpsgenoten! Dilbekenaren in Oslo! Voor de jongeren onder jullie lezers hoogstwaarschijnlijk wel bekend: Jan en Dries, a.k.a. The Blackbox Revelation. Ik stapte met enige aarzeling op ze af en nadat ze bekomen waren van de schok een bekend gezicht tegen te komen, ergens op een wildvreemde plaats, nodigden ze mij en zes anderen uit om hun optreden van diezelfde avond bij te wonen.

VIP-gewijs loodste ik de zes gelukkigen, die meemochten dankzij een loterijtrekking met een onschuldige hand, met mijn naam op de guestlist naar binnen. In Noorwegen relatief onbekend, maar voor mijn Belgische oren en oordeel leverden de jonge knapen een uitstekende performance af. Jippiejajeej, genot ten top!

I think I liiiiiiiike you!

Dinsdag is op het bijwonen van de les, de presentaties van Svitlana over Oekraïne en Anni over Finland, het verrichte schoolwerk -again- en het doen van mijn was na heel kort samen te vatten: yet another day...

Woensdag valt voor het merendeel van de dag te vergelijken met dinsdag: naar de les gaan, werken voor school, globaal zien te overleven... 's Avonds bracht de uitnodiging van Nathalie Frankrijk en Eszter Hongarije afwisseling. Wafelenbak! Kan het beter?!

Heel wat mensen, nog meer wafels en pannenkoeken resulteerden is een fijne, gezellige en smakelijke avond. En in een Himalaya-achtig aandoende berg afwas. Eén keer raden voor wie die bestemd was...

Ik maakte van die berg de weerspiegeling van het reliëf van Nederland terwijl Arthur Duitsland (geen klasgenoot) en Jirka Tsjechië (wél een klasgenoot) het fornuis, het aanrecht en de wafelijzers onder handen namen. We bleken een productief en succesvol trio te zijn.

Vandaag kregen we na de les een presentatie over Duitsland van Maria, Amy en Florian en nadien een zeer confronterende uiteenzetting van Chhavi over zijn land van afkomst, Nepal. We discussieerden nog na over het tragisch voorval met een vuurwapen in een Duitse school. De namiddag bracht naast heel wat verse sneeuw, net nu die haast helemaal uit het straatbeeld verdewenen was, veel heen- en weergeklik op het internet. Dit om uiteindelijk te besluiten dat een eventuele trip naar Helsinki, waar we konden en mochten overnachten in het appartement van Anni, niet doorgaat wegens te dure reisprijzen en te weinig alternatieve data. Ook de blog aanvullen heeft weer de nodige tijd geabsorbeerd, maar dat werpt uiteindelijk steeds zijn vruchten af.

Nu kan ik voldaan uitkijken naar mijn beloning vanavond, en voor één keer is dit geen avondmaal, maar wel bezoek!

Dat je hier maar snel staat!

Een respectueuze groet van deze koene ridder,

T.

Ze zalmon iz zlightly zmoked

Ziezo, blogtijd denk ik zo!

Zaterdag, na het afronden van mijn short report en mijn blogreport, trok ik, op uitnodiging, mee door Gronland. Debbie en Marilen, curieuzeneuzemosterdpotten dat het zijn, hadden dit gepland en ik dacht stilletjes bij mezelf: "Waarom ook niet?!".
't Werd een zeer avontuurlijke "wandeling" want na het ontdekken van de gevangenis van Oslo en kennis gemaakt te hebben met de vriendelijke bewaker, werd de nieuwsgierigheid geprikkeld door twee fel-licht-blauwe torentjes die boven de ellelange gevangenismuren uitstaken.
Ons eerste idee was een moskee middenin het strafhuis, maar toen realistischer nadachten en onze voeten ons erheen lieten brengen zagen we dat de moskee -ja, dit hadden we wel juist geraden- zich aan de andere kant van het gevangenisterrein bevond.
Het was een geweldig gebouw, helemaal opgetrokken uit mozaïek, middenin een rij van iets oudere, minder onderhouden huizen. De toerist in ons kwam boven en ettelijke fotoreeksen werden genomen, toen plots een jonge, enorm sympathieke man ons uitnodigde voor een kijkje het heilige Islamgebouw. Zoiets sla je toch niet af?
We kregen jammer genoeg te horen dat de mensen van de receptie op dat eigenste moment aan het bidden waren en ze dus geen rondleiding konden verzorgen, maar hij raadde ons aan om eens terug te komen in op een weekdag en stuurde ons, nog steeds even vriendelijk, wandelen met een extra stimulans voor onze nieuwsgierige wezentjes toen hij ons vertelden dat de buitenkant nog niets is in vergelijking met de binnenkant. Slimme zet, kerel!


Van mijn luie, overdreven luie, zondag valt niet veel te vertellen.


Snel over naar maandag dan maar, waar ik mezelf terug herpakte en wat schoolwerk verzette, want de nodige voorbereidingen (vragen voor de leerkracht, observatiefocus scherpstellen,...) voor de komende fieldwork-driedaagse dienden genomen te worden. Ik nam ook het initiatief om Dora en Marilen, want we vormden opnieuw een dynamisch trio, mee te nemen naar Abilso (lees: Abilseu) Skole zodat we de reisweg al eens ondernomen hadden.
Ik kan je alvast verklappen dat het niet van een leie dakje liep.
Toen we met de metro aankwamen bij de vereiste halte zagen we een bus aankomen rijden. Geweldig, wat een timing. Maar twijfel nam de bovenhand. Was dit wel de juiste bus? We moesten snel handelen en vroegen de chauffeur of hij halt hield op Ennebaksveien (de straat van onze bestemming). Hij bleef ons het antwoord verschuldigd en dus stapten we opnieuw af. Achteraf bleek dit een domme zet, want het was wel de juiste bus. Can we blame the driver?

Dan maar te voet... Maar Marilen bleek niet zo'n geweldige gids, als bleek dat ze ons een eindje de verkeerde richting uitstuurde. We namen het zekere voor het onzekere en wachtte aan de dichtstbijzijnde bushalte. Om de tijd wat de doden daagde ik het vrouwelijke duo uit voor een sneeuwbalcompetitietje. De eerste die het blauwe busbord aan de overkant kon raken was de winnaar. We gaven alle drie het beste van onszelf, maar gemakkelijk was het allerminst! Het duurde tot de bus kwam opdagen vooraleer de roos getroffen werd. 100 punten voor Toon, the Snowballking!
Met de bus bleek het heel simpel om de school te vinden en dus was de terugweg kinderspel.
We eindigden onze dag met een gezellige maaltijd bij Gemma Nederland, samen met Debbie & Gerd, Dora & Marilen.


Stagetijd!
Hier gingen we alweer. Met verse moed en vooral een verse portie nieuwsgierigheid en leergierigheid trokken we naar de verse school. Abilso was onze gastvrouw.
We werden vriendelijk onthaalt, ookal waren we nipt op tijd door een vertraging van de metro's (geweldig als het openbaar vervoer aan jouw kant staat), en Mina werd zowat onze nieuwe Sissa. Rondzwanger en perfect Engelstalig. Ditmaal spendeerden we onze tijd vooral in 6. grade. Dinsdag bleek een speciale dag te zijn. Eenmaal per jaar organiseren ze een wiskundedag voor 5., 6. en 7. grade. We zagen dus een hele resem kinderen passeren, door elkaar gemengd, uit de drie leeftijdsgroepen. Maar was interessant om mee te maken? Reken maar van yes!
Toen de dag erop zat werden we uitgenodigd door de webmaster, die een gediplomeerd journalist bleek te zijn, voor een interview. Hij bleek heel geïnteresseerd in ons verhaal. We legden kort 't een en 't ander uit en hij was zelfs zo overtuigd van de inhoud van ons verhaal dat hij zijn artikel probeert/probeerde te verkopen aan de lokale krant. We verschijnen alvast op de frontpage van de website van Abilso Skole (http://www.abildso.gs.oslo.no/). Veel zullen jullie er niet van verstaan, want de Noren spreken en schrijven uiteraard in het Noors, maar ik werk druk aan een vertaling!


Alsof dat nog niet genoeg avontuur was voor één dag nodigde Jirka Tsjechië me uit om een ijshockeymatch bij te wonen. Alsjeblieft, dankuwel!
Wat een spektakel! Woorden schieten me letterlijk te kort! Het showeffect was alomtegenwoordig en Valerenga zette de bezoekers opzij met 7-1! We werden verwend, daar kan je van op aan!

Na zo'n dag kan je niet anders dan met een glimlach onder de wol kruipen.


Woensdag was Berit onze mentor en zagen we twee verschillende klassen aan het werk (beiden 6. grade). Een woensdag duurt hier evenlang als de anderen (tot 1u30-2u), maar ditmaal werd het voor ons een extralange, want we hadden na schooltijd een interessant en leerrijk gesprek met Berit en Mina. Ze antwoorden gewillig, uitgebreid en zeer kleurrijk op onze vragen. Impeccable! Veel geobserveerd, maar het zou wat larie en apekool zijn om dat hier allemaal uit te strooien.
Misschien zeggen enkele kiekjes genoeg...

Tegen een uur of 4, ruim 16 uur zelfs, kwamen we dan aan in Oslo City. Om 17u ging the rector's reception door in ons schoolgebouw. De rector had alle internationale studenten uitgenodigd. en je moet een internationale student geen twee keer zeggen dat hij/zij gratis eten voorgeschoteld krijgt. Daar happen wij namelijk als hongerige wolven op in. Dora en ik besloten om meteen naar bestemming te gaan, want over huis gaan zou zinloos geweest zijn.
Een aardig buffet met zalm -moet het nog typischer zijn?!-, roerei, verschillende Noorse kazen, wafels, brood en een stoofpotje van aardappelen, prei en beef werd ons aangereikt na een welkomswoord van het international office, een speech van mevrouw de rector haarzelve en een muzikale set van 4 leerkrachten aan de HiO, allen werkende in de leerkrachtenopleiding. Het eindigde zelfs in het zingen, door de Spanjaarden, en dansen van de macarena. Crazy foreigners...
Een gezellige en smakelijke avond verzekerd!


Vandaag voor de laatste keer naar de villawijk. Juist ja, Abilso is op dat vlak niet te vergelijken met Valerenga, dat eerder een statige, rijzige stadsschool was. Groot was Abildso ook wel, in de zin van uitgebreid, maar het bevond zich meer uit het stadscentrum, en de leerlingen waren eerder kinderen van hoger opgeleidde Noren die net buiten Oslo-centrum gehuisvest waren.
Voor de lunch observeerden we hoe Mina met de helft van haar klas (de andere helft kreeg de voormiddag vrij -uitslapen!-) pistolés en croissants maakte. Echter geen gezoete, maar grofbruine. Een geweldig succes, dat stond simpelweg af te lezen op de kinderen hun gezicht!

Een half uurtje Engels dat afgesloten werd met onze intussen gekende manier van afscheid nemen en de klas en de leerlingen te bedanken, namelijk het uitdelen van koekjes.
You students are the best! Als jullie het zeggen...
In de namiddag gaan Dora en ik gretig in op de uitnodiging van Lena om met haar klas (5. grade) te gaan sleeën. Marilen verkiest een namiddagje observeren in de klas van Mina. Zij haar zin, dat maakt het plezier er bij ons niet minder om! Ik heb mijn favoriete sneeuwactiviteit ontdekt! Vergeet het technische skiën, het gezellige langlaufen en het coole snowboarden, ik ben verslaafd aan de slee! Ge-wel-dig! Jammer genoeg werd de pret na een uurtje abrupt afgebroken na een botsing tussen twee leerlingen, die later met de ziekenwagen werden meegenomen... Oeps...
Dit is onderwijs in Noorwegen, buitenactiviteiten. Dit is wat ik graag wou zien, wou ervaren, wou meemaken, deel van wou uitmaken!
De avond maakt een topdonderdag compleet, met een (gratis!) internationaal maal. Ohja, liet ik al vallen dat het alweer gratis was! Het gezellig samenzijn zette ons aan om een bar aan de andere kant van de straat op te zoeken. Lachen met het accent dat Nathalie en Anthony Frankrijk er op nahouden als ze hun Engels bovenhalen (zie titel - no offence!) en het uitproberen van allerlei lichamelijke trucjes zoals daar zijn trillen van de neusvleugels en het oprollen van de tong dikten de amusementsgraad van de avond alleen nog aan. Daar moet ik uiteraard geen tekeningetje bij maken.


Drukke tijden, maar zo mag het van mij best alle dagen gaan!

Daylicious!



T.

Toonwegen

Een diepe zucht gaat gepaard met enkele krakende ruggenwervels, waarop ik mijn armen wijdgestrekt achteroversla een ieniemienie kreuntje nog wat extra verontrustend geluid vanuit mijn centrale rompgebied laat vergezellen.

Zo, we zijn klaar voor de volgende speklaag van dit al aardig vetgemest varkentje.

Als ik zo eventjes in mijn geheugen graaf besef ik dat ik jullie nog alle verhalen, ervaringen en indrukken verschuldigd ben vanaf dinsdag. En ik zweer het jullie, dat is eens iets anders. Dinsdag zochten we namelijk voor de eerste keer de praktijk op. Er dwars in! Geen geleuter en gefabel meer, maar the real thing. We gingen het allemaal in levende lijven ervaren.

Als voorbeeldige studenten, want ja, we houden niet alleen die indruk op, we zijn het simpelweg ook, trokken Dora Hongarije, Marilen Zwitserland en ik België naar Valerenga Skole. Een majestueus schoolgebouw in het oosten van Oslo, gelegen middenin een gezellige dorpskern. Dit is een stuk van Oslo dat ons alledrie onbekend was. Prachtig gekleurde houten huizen (rood, geel, blauw,...) omcirkelde het schoolterrein.

(v.l.n.r. Marilen en Dora)

We werden vriendelijk onthaalt, en als ik zeg vriendelijk, dan kan ik dat nog straffer maken. We kregen zelfs een sleutel, waarmee we alle deuren konden openen, voor de drie dagen dat we de school zouden bezoeken. Alsof dat nog niet genoeg was was het gebouw geweldig modern gerenoveerd en netjes onderhouden. Van zo'n infrastructuur kan je in België alleen maar dromen. Sissa, onze mentor, was een goedlachse vijftigster met knalrood geverfd haar. Een volbloedse spring-in-'t-veld! Ze was enthousiast over onze komst, maar ook over haar leerlingen en de school. Ze toonde en vertelde ons zoveel ze kon. Ze was ook erg geïnteresseerd in ons, vanwaar we kwamen, welke taal we spraken,... En dan heb ik het nog alleen maar over de juffrouw. De leerlingen al evenzeer. Ze waren merkelijk opgetogen ons te mogen ontvangen en stoorden zich merkelijk niet aan onze aanwezigheid. Ze waren open en zelfs vragen werden vlotjes en met een vriendelijke glimlach beantwoord. Het toppunt was misschien zelfs dat de leerlingen vroegen om de Noorse les (schrijven) in het Engels te geven.

"So that everybody can understand, Sissa!"

(Sissa en het klaslokaal)

We merkten talrijke dingen op, en observeerden naar hartelust (maar van al die bevindingen ga ik jullie besparen). Ik was wel met mijn gat in de boter gevallen, want ik had me voorgenomen om de sociale relaties en de rol van de leerkracht, naar de leerlingen toe, wat nauwgezetter te bekijken, en Sissa was dit soort leerkracht dat hier heel veel aandacht op vestigt en dit belangrijk vindt. Wat kan je nog meer wensen als simpele buitenlandse student?

Het Noors was af en toe een struikelblok, maar we konden gerust in het Engels communiceren, want we stonden in 7. grade (12-13 jarige kinderen). Alweer zo'n meevaller!

Het systeem is ook helemaal anders opgebouwd (ze gaan bvb een jaar langer naar de basisschool), maar ook de dagindeling ziet er anders uit. Ze hebben twee grote pauzes van een half uur, lunch eten ze het derde lesuur en om 13u30 zit de schooldag erop. Daar kan België zeker een puntje aan zuigen!

Nadien huiswaarts gekeerd en ben ik begonnen aan mijn short report. Een paper die we moeten indienen volgende maandag, 2 maart. Het moet een onderwerp behandelen dat we in één van de lessen gezien hebben of gaan zien en je moet dat samenvatten, becommentariëren en aanvullen met eigen gedachten. Goed begonnen is half gewonnen. Inderdaad, de eerste 800 woorden moesten eraan geloven!

De dag erop trokken we opnieuw naar de gezellige basisschool met een geweldige sfeer. Ik kwam er echt graag! Misschien kan ik later wel een uitwisseling op poten zetten met deze school, who knows?! Als ik ooit in het vak kom...

Voor de rest zagen we niet veel speciaals vandaag, want de mentor(en) waren op bijscholing en enkele vervangleerkrachten kwamen gewoon de gegeven opdrachten begeleiden.

In de namiddag verkoos ik een dutje boven paper-schrijven. En deugd dat het deed!

Marilen had ons uitgenodigd voor echte Zwitserse rösti. Dat zijn geraspte aardappelen die je in de pan doet en die dan soort pannenkoek vormen. Een ongeloofwaardig fenomeen, maar nu ik het met mijn eigen ogen gezien heb ben ik verplicht om het onder de categorie van 'gezien en goedgekeurd' te klasseren.

Met het aanbreken van donderdag was ook meteen onze laatste observatiedag in Valerenga Skole -ééntje om nooit te vergeten- aangebroken. Sissa had voor ons geregeld dat we bij een andere leerkracht een kijkje konden gaan nemen. Want je leert toch het meeste door verschillende aanpakken te ervaren? Goed gezien, vinnige midlifer!

We gingen in de 1. & 2. grade observeren (want die zitten gemengd), maar na de eerste pauze keerden we al terug naar onze "thuisstek" bij de roodharige energiebom Sissa, want de kleintjes gingen naar de bib en daar was niet veel aan volgens hun leerkracht.
Na de middag kregen wij zowaar eventjes de klas in handen en we speelden een hoop spelletjes, met als doel de sociale relaties te trainen, te onderhouden, en mogelijk zelfs te verbeteren. De kinderen lieten ons ook enkele van hun favoriete sociale relatie-spelletjes zien en we verrasten hen nog met koekjes! Onze indruk is alvast nagelaten, en ik denk zo, heel stilletjes in mijn hoofd, dat we niet snel vergeten zullen worden (in de positieve zin, ahja!).

(Ik kreeg de toestemming om zowel de kinderen als Sissa als de klasruimte te fotograferen)

Bij het thuiskomen zochten we meteen naarstig op waar we volgende week heen moeten, en hoe we er zullen moeten geraken. Het was uiteraard onmogelijk om wederom zo een meevaller (qua vervoer en afstand) te hebben, want om tot in Abilso Skole te geraken moeten we met de metro en de bus een eindje reizen. Maar hopelijk wordt de observatie even plezierig en toppie als de vorige!

Nadien zette ik me weer aan het schrijven en op enkele honderden woorden na, 300 om precies te zijn, is mijn paper finito!

Vrijdag weer naar de HiO. Prettig weerzien met de klasgenoten, waar we onze ervaringen, bevindingen en observaties gretig (lees: verplicht en onder toezicht :)) mee uitwisselden. Achteraf was het tijd voor wat cultuur. Ik had me, al was het last minute, opgegeven om met enkele andere internationale studenten gratis (!) naar het Vigeland museum te gaan. Vigeland is samen met Munch één van de meest bekende Noorse kunstenaars. Een interessante rondleiding over het leven en de werken van de meesterbeeldhouwer van Noorwegen.

Gisteravond zijn Debbie, Marilen en ik dan gezellig iets gaan drinken met Aniek en Jerney Holland en beiden hun vriend in Gronland (lees: Greunland, maar mijn toestenbord bevat geen o met een dwarsstreepje door). Nou, een gezellig tentje, vind je niet?!

Voor mij voldeed ook de hele avond aan dat criteria.

Deze ochtend werd ik dan relatief vroeg wakker, maar misschien kwam dit omdat ik doorheen de hele week al lichtjes meer slaap had opgedaan dan de voorbije weken. Ik smeet me tegen het short report aan en kan nu gieterfier verkondigen dat hij af is!

Oslo begint stilaan bekend terrein te worden, na zo'n maand -nu al een maand voorbij?!-, en dat brengt de nodige vakantieplannen naar boven. Zeker een kleine rondreis in Noorwegen, met zekere haltes in Stavanger, Bergen en Trondheim. Ook andere, zelfs relatief spectaculaire, trips staan op het programma, klaar om verder uitgewerkt te worden.

Jullie krijgen hier uiteraard alles over te weten, of moet ik nu zeggen lezen?

De sneeuw smelt hier stilaan, want de tempratuur gaat hier langzaam maar zeker omhoog (lees: het vriest niet meer constant) en het zonnetje vergezelt onze dag. Nadeel: spekglad in de ochtend en in de avond als de thermometer aangeeft dat het vriespunt alweer het maximum is, want dan bevriest de gesmolten sneeuw. Opgepast!

Laat die lente maar komen, dan moeten ze de schijn hier niet langer hoog houden. (zie foto)

Een reus is geen trol, maar sommige Noren kunnen toch wel wat weg hebben van één van beiden! Ik zweer het u!

T.

Koning aardappel

Het duurt nu telkens eventjes vooraleer ik de blog aanvul, maar dat heeft zo zijn redenen.
Het spliksplinternieuwe is er een beetje af, we worden het hier een klein beetje gewoon en beginnen ook onze weg te kennen. Dat neemt niet weg dat we van de ene verbazing in de andere duikelen en 's avonds onze stropzak met ervaringen goed moeten dichtbinden omdat we er anders misschien eentje vergeten.

Maandag draaide de droogkast uiteindelijk 4 keer. Na drie mislukte pogingen en een overleg met het moederlijk thuisfront waagde ik het erop om de droogkast in te stellen op 'witte/bonte was' en na anderhalf uur trommelen kwamen mijn kleren er eindelijk droog uit.
Misschien zit er toch een beetje Superman in me.

Dinsdag was dan de dag. We hadden veel energie, tijd en creativiteit in onze presentatie gestoken en hoopte dat de ietwat alternatieve, originele manier zou aanslaan. We brachten de medestudenten in aanraking met onze onderwijsmethodieken door deze toe te passen in onze presentatie. Een soort doorschuifsysteem tussen vier eilandjes waarin we de onderwerpen 'toerisme en typisch Belgisch', 'geografie en de landsindeling', 'week- en uurrooster in de scholen' en 'zorg, differentiatie en diversiteit' met tevens vier verschillende werkvormen aan bod lieten komen. We konden rekenen op een enthousiast publiek dat goed meewerkte en dat deed er alleen goed aan.
Achteraf kregen we zowel van Geir als van de andere studenten positieve reacties te horen en dad deed veel deugd. Way the go, Belguim! Ook voor Spanje drie hoeraatjes, want zij brachten het er ook goed vanaf!
Die avond had Jerney ons uitgenodigd om nogmaals samen te eten (dit komt voor ons allen veel goedkoper uit) en ze had me haast gesmeekt om mijn intussen beroemde aardappelpuree te maken. Ik stemde in, al was het met een zeker weeral-gevoel.
Laat me verduidelijken. Maandag wouden we gebakken aardappelen klaarmaken, maar omdat we zodanig druk bezig waren met andere groenten snijden toen de aardappelen aan het koken waren, hadden we ze net iets te hard laten koken, waardoor ze niet echt veel samenhang meer vertoonden. "Woepsiedaisy's,", dachten we toen, "dan maken we maar puree.".
En dus werd het voor de tweede keer in twee dagen smashed patatoes (quote: Isabel Zwitserland).

Woensdag startte de muziekles op een aangename manier. Kristina Rusland wandelde opgewekt als altijd het klaslokaal binnen, maar ditmaal met versgebakken muffins voor elk van ons. Dat dat gesmaakt heeft, daar kan je van op aan! Ze zette de goeie traditie voort Geir gestart was en die wij de dag voordien eveneens in ere hadden gehouden door de klas koekjes, weliswaar niet typisch voor ons Belgenlandje, aan te bieden.
Jan Sverre leek de boodschap begrepen te hebben en we moesten onze stoelen aan de kant schuiven, want we begonnen de les met 2 volksdansen. Na een onwennige start werd het einde van de actieve intro met een unanieme nu al onthaald.
De Zwiterse meisjes lieten me kennismaken met een pasta-aardappel-appelschotel die ik die avond zelf uitprobeerde. Het was niet slecht, al zeg ik het zelf!
Merk ook vooral op dat ook hier de aardappel aanwezig is. We moeten het zeggen zoals het is: hij is de baas over het rijk voedsel, hij is koning aardappel!

De dag daarop begon druk, zo mag je het wel stellen. Op onze vaste tram, trouwens tram nummer 17, stonden zoveel mensen, we werden als sardientjes in een doosje bij elkaar geperst van zodra de deuren zich trachten te sluiten. Inderdaad, je leest het goed, want de deuren moesten soms meerdere verwoede pogingen ondernemen om deftig te sluiten.
Het afstappen aan school deed zelden zoveel deugd.
Na de korte en nogal theoretische informatie over ons fieldwork van volgende week, schotelde eerst Tsjechië, een solo-optreden van een humoristische en beklijvende spreker, en dan Zwitserland, een uitstekende wisselwerking extra gestimuleerd door chocolaatjes, ons hun presentatie voor.
Goed nieuws van de thuisbasis, en dan heb ik het over de onderwijsinstelling die ons hierheen lanceerde: De resultaten van de examens psychopedagogiek en onderwijskunde zijn bekend en ik scoorde op beide goed. Flink hé, mama en papa?!

Vrijdag kregen we dan van Elisabeth, die verantwoordelijk is voor de stageplaatsen e.d., te horen waar we volgende week heen moeten. Ik trek samen met Dora Hongarije en Marilen Zwitserland naar Valerengaskole, in het oosten van Oslo. Niet zo ver van ons studentenhuis, dus dat valt goed mee!
Na de les trokken we eropuit, op zoek naar enkele verkleedkleren voor de Carnavalparty van zaterdagavond. Toen we bij Oslo City (shoppingcentre) van de tram stapte merkte ik plots dat ik mijn rugzak niet meer bij me had. Ik spurtte een goeie 500 meter achter de tram toen ik me realiseerde dat ik hem toch nooit kon inhalen. Verbazingwekkend genoeg liet ik de paniek de rede niet overheersen. Ik dacht goed na waar ik hem voor het laatst had en kon zo redeneren dat hij in die zekere winkel nog moest staan, want daar had ik hem afgedaan en niet meer opgepikt. Debbie vergezelde me op de reis terug naar die welbepaalde winkel -dankjewel²- en daar troffen we mijn verloren rugzak aan achter de toonbank. Eind goed, al goed!
's Avonds gingen we dan met een hele bende naar de Global Campus Party. Na een korte quiz met hapjes speelde een niet al te beste deejay wat plaatjes. Het gebeuren hield net op tijd halt voor de laatste tram.
Moe maar voldaan sloot ik de week af en omhelsde ik, met de aangename gedachte van uitslapen, mijn bedlaken.

Toen ik weigerachtig t.o.v. opstaan besloot om tot de middag in bed te blijven, en mijn internet nadien weigerachtig t.o.v. werken aantrof besloot ik om het nodige niet-internetgebonden schoolwerk te doen (lesverslagen maken, teksten lezen voor de short paper,...), waar ik nu gezapig aan zal voortwerken.

Terwijl de sneeuw hier onophoudelijk, dagenlang, met bakken uit de lucht blijft vallen en het besef dat de nieuwtjes weeral mager zijn doordringt, maak ik een einde aan dit geleuter.

Voor tips en info: toon.vandersmissen@student.hubrussel.be


Kjaer hilse,

T.

She must be Superwoman

Alsjeblieft!
Eindelijk vind ik nog eens de tijd (lees: maak ik tijd) om enkele Oslonieuwtjes cyberspace in te sturen. Als het ons programma niet is dat het druk maakt, dan doen we het onszelf aan. Ik leg de schuld dan vooral bij onze exploratiedrang en onze hoge graad van nieuwsgierigheid.
Het is dus al een poosje geleden dat jullie nog wat van mij vernamen, maar vrees niet langer, liefste lezer, want hier is weer wat spek voor jouw bek.

Woensdag (het lijkt al een eeuwigheid geleden) kregen we voor het eerst les van Elisabeth, de enige vrouwelijke docent. Ze weet heus waarover ze praat, laat veel ruimte voor discussie tijdens haar uiteenzettingen en het is simpelweg eens iets anders, tegenover al dat testosteron van de reeds gepasseerde lesuren.
Dat aandachtig zijn veel van mij vraagt werd me woensdagnamiddag duidelijk. Een zwaar hoofd, nog zwaardere oogleden en vooral een hevige nood aan wat slaap deden me in mijn bed belanden. Eventjes dutten, nam ik me voor. Maar als dat al gauw meer dan drie uur slaap wordt, dan is er al geen sprake meer van dutten.
Door dit pitten had ik er eigenhandig voor gezorgd dat we woensdagavond niet aan het koken zijn gegaan. De meisjes zagen het uiteindelijk ook niet echt meer zitten en ik had om iets na acht afgesproken met enkele MCI-ers, m.a.w. klasgenoten, om de voetbalwedstrijd tussen Duitsland en Noorwegen te bezichtigen in de pub op de hoek. Tot ieders verbazing won Noorwegen, voor het eerst in 73 jaar, van der Mannschaft, en joelde de fanatieke en enthousiaste -ze deden me met momenten denken aan rasechte Engelse voetballiefhebbers- Noren van jolijt na het laatste fluitsignaal. Hierdoor dropen de drie Duitsers onder ons met een kleine doch merkbare pruillip af.

Donderdag was geen gewone donderdag. Ik heb zo'n beeld gevormd van donderdag als de minst leuke weekdag. Het is vaak minder goed weer, om niet te zeggen slecht. Op school zijn het lange dagen, met weinig vooruitzichten. Maar niet deze donderdag! Ik had nochtans rotslecht geslapen, maar de zon scheen zich te pletter en dat zorgde voor een goede geluimdheid bij mezelf, maar merkbaar ook bij de mensen om me heen. Ondanks de ingewikkelde en niet zo licht verteerbare materie die Elisabeth ons voorschotelde vond ik nog genoeg energie om in de namiddag de gym in te duiken. Samen met Debbie, Jerney en Aniek versleet ik het nodige aantal kilometers op de loopband, waarna ik mijn spieren opnieuw wat versoepelde op de hometrainer. Ik deed vluchtig enkele sit-ups tussendoor en probeerde zowat ieder aanwezig fitnesstoestel uit om tot de conclusie te komen dat ik niet zo'n indrukwekkende krachtpatser ben. Alsof ik dat nog niet wist?! Maar de toegang tot deze gym, die overigens aanwezig is op onze campus, is voor ons, de buitenlandse studenten, toch gratis en voor niets. Oh ja, ook dit nog. De Noorse meisjes, Marita en Kiki, gaven als eerste hun presentatie over hun land. Dinsdag is het onze beurt, samen met Spanje.
's Avonds bereidde we dan aardappelpuree met spinazie, om weer wat aan krachten te winnen. En het was nodig, want de potten werden volledig uitgelepeld! Geen twijfel mogelijk dat het gesmaakt zal hebben!

Vrijdag gidste de zonneschijn ons alweer door de dag. Geir spekte dit aan door een heel boeiende les te geven over 'Language and identity'. Hij bracht zelfs koekjes voor ons mee -wat een docent- die de Noren eten met de kerstperiode. Ze hadden wat weg van speculoos/speculaas, alleen deden ze minder zoet en steviger gekruid aan.
Anni, de Finse vertegenwoordigster, was woensdag 26 jaar jong geworden. Ze nodigde daarom enkele gelukkigen uit om vrijdagavond bij haar sushi te komen maken en eten. Ik voelde me zeer vereerd daar bij te horen. Nu weet ik niet alleen meer over de persoonlijkheden achter enkele mensen uit onze course, maar ik kan bovendien ook sushi bereiden! Verder maakten we ook kennis met de Scandinavische vorm van kauwtabak, waarvan de naam me nu even ontsnapt. Je hoeft er echter niet op te kauwen, maar simpelweg onder je bovenlip te verbergen.
Het werd een gezellige avond, die we rond middernacht afsloten, om weloverwogen redenen.

De weloverwogen reden was de skitrip op zaterdag, georganiseerd vanuit de OAS. Voor een schappelijke prijs trokken we er met de bus op uit, slechts een uurtje rijden, door wonderbaarlijke landschappen, om uiteindelijk te belanden bij iets wat mijn ogen voordien nog nooit aanschouwd hadden, een levensechte skipiste.

Omdat ik zelfs amper een beginneling kon genoemd worden was de piste off limits voor mij, maar de oefenpiste, a.k.a. de kinderpiste, werd mijn homeground. Ach, je moet ergens beginnen, toch?! Ondanks verwoedde pogingen van zowel Debbie als Anthony, the French boardmaestro, om me wat snowboardfinesse bij te brengen bakte ik er niet echt veel van. Maar ik heb een fijne tijd gehad, en daar draait het voor mij allemaal om.
De dag werkte de vermoeidheid in de hand en 's avonds kon ik niet anders dan me laten neerploffen op mijn bed.

Gisteren stond er, na het uitwerken van onze presentatie -hopelijk vinden de medestudenten het even leuk als dat wij denken dat het zal zijn- en een snelle middaghap, trokken we er met een kleine bende op uit. We hadden ons voorgenomen om een mooie omgeving, met bijvoorbeeld enkele authentieke Noorse (houten) kerkjes e.d. te bezoeken. Maar zowel de toegangsprijs, de barre weersomstandigheden als de uiteindelijke goesting overtuigden ons kort na aankomst om op de eerste bus terug richting stadskern te springen. We gingen dan maar een koffietje drinken, want daar kan je, tenmidden van al deze licht verslaafden, niet onderuit en sloten de dag af met wraps à la student.

Het kon niet blijven duren, ik zat door mijn voorraad kleren en dus was ik op wassen aangewezen. Maandag was daar de geknipte dag voor! Met de nodige schrik zocht ik de wasruimte op. Ik had ook al aardig wat vuile was verzameld en dus te veel voor één machine. Maar met de nodige uitleg en starthulp heb ik het wassen wel beet, want daar is niets misgelopen. Maar de droogkast aan de praat krijgen, dat was een ander paar mouwen. Het duurde een tijdje vooraleer ik doorhad hoe ik de machine precies tot werken moest forceren en na de eerste beurt bleek de was bijlange niet zo droog als hij zou moeten zijn. Op naar een tweede droogbeurt dan maar. En uiteindelijk zelfs nog een derde. Maar het mocht niet baten. Misschien brengen de tips van thuis uiteindelijk redding! Op zo'n momenten besef je wat jouw mam allemaal niet doet en kan. She must be Superwoman.

Koken was een eitje, en voor mezelf zorgen gaat ook best, maar de was zomaar plots doen, dat was toch een heuse opgave. Maar zo zie je, binnenkort ben ik een grote jongen!

Kjaer hilse,

T.

Mr. Snow & Mrs. Ice

Tjongejonge, was het daar even prachtig. Prachtig, zeg ik u!

Zondagavond stapte we de metro in, op naar de laatste halte. Na goed zes haltes veranderde de underground train naar een bergtreintje, dat zichzelf feilloos wist te balanceren op de rotswanden.
We werden vergezeld door heel wat skiers en zondagssleeërs. De Noren zijn zelf verzot op de sneeuw, zoveel is duidelijk!

We kwamen aan bij iets wat voor mij het sneeuwparadijs ter aarde moest zijn. Ik kon mijn ogen niet geloven. Jammer genoeg was de avond aan het vallen, begon het flink te schemeren en werd het slechts vijf à tien minuten na aankomst donker. Maar dat belette ons niet om toch rond te wandelen, de nodige sneeuwpret te beleven en dit alles vast te leggen op foto.

Maandag werd gebombardeerd tot schoolwerkdag. Dus veel opmerkelijks valt er niet over te vertellen. 's Avonds werden we door Jerney, samen met Aniek en Gemma (de andere Nederlandse dames) uitgenodigd voor pannenkoeken. Belgen zijn de koningen van het beslag, zoveel is duidelijk! Maar de sympathieke wisselwerking voor het voorzien van avondmalen valt alvast bij mij erg in de smaak! De sfeer was ook onmiskenbaar gezellig en van vijandigheid tussen buurlanden is helemaal geen sprake. Al moet ik bekennen dat ik nu en dan -akkoord, eerder regelmatig- (lees: om de haverklap) in een deuk lig van het lachen met één of andere uitspraak die de Nederlanders uit hun kleppen jagen. Al ben ik zeker dat jullie het ook moeilijk zouden hebben om jouw lach in te houden als je iemand hoort zeggen dat ze er nu helemaal geen drol meer van snapt.

Deze ochtend kwamen we met enige vertraging in de les aan -waarvoor van harte dank, mevrouw de tram-, maar gelukkig zag mijnheer Jan Sverre, onze muziekleraar, dat met (uitermate grappige) glimlach door de vingers. Dat het onderwerp, music and identity, interessant was ontken ik allerminst, maar het iets te veel aflezen van zijn papieren, zijn "éénrichtingsverkeer"-manier van lesgeven, en mijn pikkende ogen zorgden toch voor een zeker oef-gevoel toen hij het einde van de les aankondigde.
In de namiddag nam Jan Sverre ons vervolgens mee naar het International Culture Centre & Museum. Dit is gevestigd in de oude politiegevangenis van Oslo. Daarom vinden de tentoonstellingen plaats in erg kleine ruimtes, de vroegere cellen. Ik vond dit niet zozeer een nadeel. Jawel, we moesten dicht bij elkaar kruipen om allemaal binnen te kunnen, maar het hield de aandacht er gemakkelijker bij. Al was dit ook wel de verdienste van de gids, die heel boeiend en captivative wist te vertellen over de verschillende godsdienst in Oslo/Noorwegen. Normaal is een onderwerp als dit niet echt iets dat mijn aandacht weet vast te houden, maar daar is zij resoluut in gelukt. Deze excursie komt voorts aardig van pas voor het maken van onze opdracht voor Godsdienst (vanuit de HUB), what do you know?! Als dat geen meevaller is!

Nadien zijn we alweer de IKEA-bus opgestapt en hebben we nog wat broodnodige zaken aangeschaft (een kookset (enkele kookpotten, een pan, bestek), een extra handdoek en een deken (om als gordijn te gebruiken, want ja, als kotstudent moet je inventief zijn om je problemen op te lossen)). We maakten ginds ook (alweer) van de gelegenheid gebruik om onzelf van een goedkope maaltijd te voorzien.

Tot zover vandaag, tot zover de Osloiaanse (want ja, Debbie, ik weet er toch ook geen geschikter woord voor) avonturen.

Kjaer hilse,

T.

Zegt men niet dat men een kind moet zijn om een kind te begrijpen?!