Long time no see

Ik krijg ongetwijfeld een hutsepot van "eindelijk", "dat werd tijd", "ah, je laat nog eens iets van je horen" & "druk zeker?" naar mijn hoofd geslingerd, maar dat is een risico dat ik bereid ben te nemen.

Ik ga jullie de details van mijn bezoek besparen, maar ik kan jullie meegeven dat het buitenaards tof was!

We moeten een tijdje terug, terug naar dinsdag 17 maart.
Professor Barabas, help jij een handje?
3 ... 2 ... 1 ... ZOEF!

Pål, onze opgewekte docent, schudde ons één voor één stevig de hand en wenste ons een goede morgen. De eerste indruk is belangrijk, dat zal hij als socioloog wel weten, en hij deed meteen zijn uiterste best om er een goede na te laten. Dat door en door sociologische verlengde hij in zijn les en ik kon me niet van de indruk ontdoen dat hij een mens van de wereld is. Begaan met de suikerslaven en met onze moraal.
Na zijn tijd brak die van Kristina aan om ons een promotievoorstelling van Rusland voor te stellen. Het viel me echter wel op dat deze flamboyante Russische uit een welgegoed gezin komt en eerder naïef kijkt naar haar Mother Russia. Maar met mijn kritische gedachten ga ik jullie nu niet opzadelen. Ook Gemma, Aniek en Jerney wisten Nederland best wel aan te prijzen.
Het is moeilijk om te weerstaan aan die onmiskenbare aanwezigheid van een zekere ik-wil-meer-van-de-wereld-zien-drang met al die presentaties waarbij iedere klasgenoot het thuisland als dé parel ter wereld aanbrengt.

De dag nadien liet onze opgewekte leerkracht nogmaals zijn charme op ons los. Daarna volgde heel wat minder charmerend schoolwerk. Het is van moeten.
Een welgekomen afsluiter volgde door een uitnodiging van Kristina. Ze verwachtte me, samen met Anthony, Anni, Nathalie, Amy, Maria, Svitlana & Debbie, voor een smakelijke maaltijd. De avond werd volledig gemaakt door een heerlijke smoothie en het bewijs dat je helemaal niet van één land moet komen om ben-ik-een-banaan te spelen.

De zon wekte Oslo donderdag met een brede glimlach. Het was de beurt aan het oestrogeen van ons lerarenkorps om te doceren. Elisabeth bracht ons wat bij over communicatie tussen kinderen en volwassenen. Dora, Hedvig en Eszter spelden Hongarije op als het hart van Europa en dansten met ons één of andere volksdans vooraleer Anthony en Nathalie ons de Tour de France lieten afleggen. Zo besloten we ook de presentaties en zijn de eerste tekenen van afscheid al merkbaar. De zonovergoten namiddag bracht ik door met mijn neus in de boeken. Niet studeren, wel ander schoolgerelateerd werk.

Ik trok erop uit toen de zon besloot een duik te nemen in de horizon en ons enkele prachtig gekleurde vegen aan de hemel naliet ter nagedachtenis van zijn nadrukkelijke aanwezigheid. Mijn bestemming was het international dinner. Onze Hongaarse klasgenoten hadden na hun presentatie ook nog eens voor dit gezorgd. En hun kookkunsten vielen best te bekken, want al snel was de bodem het enige nog aanwezige in de pot.

Opnieuw Elisabeth, maar geen presentaties op vrijdag. Wel een rondleiding in het majestueuze operagebouw. Overwelming!

Jirka, mijn Tsjechische kameraad -ja, vrienden maken doe je snel-, werd die dag 26 jaar jong. Hij had het liefst zo stil mogelijk gehouden, maar wij lieten het niet zomaar voorbijgaan! Ik bezorgde mezelf een lichte hoofdpijn met ballonblazen. Maar het bleek allemaal de moeite waard, want hij was verrast. Het werd een heus studentenkeukenfeestje, ter ere van onze Tsjechische tsaar!

Zaterdag was uitslapen alweer een must geworden en na opnieuw wat schoolwerk verricht te hebben gingen Florian Duitsland, Jirka en ik Valerenga aanmoedingen. Geen hockeywedstrijd ditmaal, maar klassiek voetbal! Ondermaats niveau, maar geweldige sfeer! Wat een supporters!

We besloten meteen om tickets te kopen voor de wedstrijd tussen Noorwegen en Finland. 1 april krijgt het Ullevaal stadion ons dus opnieuw over de vloer!

Zondag begon al even dromerig als zaterdag. Toen ik mezelf uiteindelijk toch kon dwingen om uit bed te komen brak ik mijn hoofd op schoolwerk³. Ik beloonde mezelf voor geleverde inspanning door mee te gaan met Debbie, Gerd, Gemma, Eszter (en boyfriend), Dora en Marilen naar Grünerlokka, de gezelligste buurt van Oslo. Spijtig van het rotte weer, al belandde we hierdoor in een gezellig cafeetje waar ik voor het eerst in maanden een echte Belgische pint over mijn lippen liet vloeien. Ookal was het het duurste pilsje dat ik ooit dronk, maar liefst 58 NOK (= ongeveer 6,6 euro), ik heb ervan genoten!

Maandag in Oslo betekende tot nu toe een derde weekenddag. Dat sprookje kwam abrupt ten einde afgelopen maandag. Een gedreven, zelfbewuste en overtuigde jongedame kwam ons wat meer vertellen over de Mensenrechten, UN en gerelateerde instanties. Nadien zette de hele klas, o.l.v. smiley Pål, de tocht in op weg naar het Anti Racist Centre. Na een uitleg over de werking, hun doelen en hun structuur en het beantwoorden van onze vragen gingen enkele onder ons gretig in op de uitnodiging van Pål om onszelf te verwennen met een koffietje in de frisse lentezon.
Zoals de voorbije dagen werden de resterende uren van de dag gevuld met schoolwerk en huishoudelijke taken (koken, kuisen, wassen,...).

Dinsdag is wel het vermelden waard. Met nadruk op het begin van de dag.
Plots ringt mijn bel in mijn kot. Ik schrik wakker. Oh neen, overslapen!
Ik ren naar de gang en roep de meisjes (Dora, Debbie en Gerd) en gebied hen te vertrekken zonder mij. Ik spurt terug naar mijn kamer, spring in mijn kleren, zet mijn muts op, want douchen kon ik wel op mijn buik schrijven, en zet de achtervolging in. Ik heb dat al bij al niet slecht gedaan, want toen ik bij de tramhalte aankwam stond het trio daar ook nog op de tram te wachten. Ookal had ik niets verloren, ik verkies toch om dit niet meer tegen te komen.

De les van Pål betreffende racisme lokte de nodige discussies tussen de kritische studenten en de breeddenkende -als ik zeg breeddenkend, dan bedoel ik kritisch t.o.v. alles- docent uit. Niets ergs, het bleef allemaal zeer beschaafd en respectvol, maar des te meer interessant.
Woensdag zette hij de les voort, maar minder interessant en naar mijn belevenis er wat bij gesleurd. Misschien wou hij de tijd goedmaken die hij gisteren "verspeeld" had.
Nadien zette ik aan richting bib, om 't één en 't ander op te zoeken, toen Jirka me tegenhield en onweerstaanbaar uitnodigde om een koffie te drinken samen met hem, Kiki, Marilen en Gerd.
Bovendien kreeg ik de kop koffie tot mijn grote verbazing gratis aangeboden, maar het smaakte er niet minder om!

Vandaag zette Paul (lees: niet Pål, maar Paul) met zijn boeiende les over globalisering mijn ik-wil-meer-van-de-wereld-zien-drang weer in lichterlaaie. Ik besloot samen met Jirka om elk een wereldkaart te kopen als we thuis zijn en met duimspuikers aan te duiden waar we ooit heen willen -moeten, ja!-.
Straks ga ik dan, op uitnodiging van een mierenhoop meisjes, mee naar de cinema. Alweer een ervaring rijker, denk ik dan. We zien wel wat het geeft.

Zo, deze update hebben we dan ook weer gehad. Ik kan me niet ontdoen van de indruk dat ik gewenningsverschijnselen begin te vertonen. Laat me me nader verklaren. Ik begin dingen vanzelfsprekend te nemen, de uitgesproken en onophoudelijke verbazing krijgt een beetje sleet, en heel af en toe schiet de gedachte van terugkeren door mijn hoofd.

Maar Oslo, je hebt een indruk gemaakt en nagelaten. Wees daar maar zeker van, mijn vriend.


Ha det bra!

T.

P.S.: Dankje, Barabas!