Toonwegen

Een diepe zucht gaat gepaard met enkele krakende ruggenwervels, waarop ik mijn armen wijdgestrekt achteroversla een ieniemienie kreuntje nog wat extra verontrustend geluid vanuit mijn centrale rompgebied laat vergezellen.

Zo, we zijn klaar voor de volgende speklaag van dit al aardig vetgemest varkentje.

Als ik zo eventjes in mijn geheugen graaf besef ik dat ik jullie nog alle verhalen, ervaringen en indrukken verschuldigd ben vanaf dinsdag. En ik zweer het jullie, dat is eens iets anders. Dinsdag zochten we namelijk voor de eerste keer de praktijk op. Er dwars in! Geen geleuter en gefabel meer, maar the real thing. We gingen het allemaal in levende lijven ervaren.

Als voorbeeldige studenten, want ja, we houden niet alleen die indruk op, we zijn het simpelweg ook, trokken Dora Hongarije, Marilen Zwitserland en ik België naar Valerenga Skole. Een majestueus schoolgebouw in het oosten van Oslo, gelegen middenin een gezellige dorpskern. Dit is een stuk van Oslo dat ons alledrie onbekend was. Prachtig gekleurde houten huizen (rood, geel, blauw,...) omcirkelde het schoolterrein.

(v.l.n.r. Marilen en Dora)

We werden vriendelijk onthaalt, en als ik zeg vriendelijk, dan kan ik dat nog straffer maken. We kregen zelfs een sleutel, waarmee we alle deuren konden openen, voor de drie dagen dat we de school zouden bezoeken. Alsof dat nog niet genoeg was was het gebouw geweldig modern gerenoveerd en netjes onderhouden. Van zo'n infrastructuur kan je in België alleen maar dromen. Sissa, onze mentor, was een goedlachse vijftigster met knalrood geverfd haar. Een volbloedse spring-in-'t-veld! Ze was enthousiast over onze komst, maar ook over haar leerlingen en de school. Ze toonde en vertelde ons zoveel ze kon. Ze was ook erg geïnteresseerd in ons, vanwaar we kwamen, welke taal we spraken,... En dan heb ik het nog alleen maar over de juffrouw. De leerlingen al evenzeer. Ze waren merkelijk opgetogen ons te mogen ontvangen en stoorden zich merkelijk niet aan onze aanwezigheid. Ze waren open en zelfs vragen werden vlotjes en met een vriendelijke glimlach beantwoord. Het toppunt was misschien zelfs dat de leerlingen vroegen om de Noorse les (schrijven) in het Engels te geven.

"So that everybody can understand, Sissa!"

(Sissa en het klaslokaal)

We merkten talrijke dingen op, en observeerden naar hartelust (maar van al die bevindingen ga ik jullie besparen). Ik was wel met mijn gat in de boter gevallen, want ik had me voorgenomen om de sociale relaties en de rol van de leerkracht, naar de leerlingen toe, wat nauwgezetter te bekijken, en Sissa was dit soort leerkracht dat hier heel veel aandacht op vestigt en dit belangrijk vindt. Wat kan je nog meer wensen als simpele buitenlandse student?

Het Noors was af en toe een struikelblok, maar we konden gerust in het Engels communiceren, want we stonden in 7. grade (12-13 jarige kinderen). Alweer zo'n meevaller!

Het systeem is ook helemaal anders opgebouwd (ze gaan bvb een jaar langer naar de basisschool), maar ook de dagindeling ziet er anders uit. Ze hebben twee grote pauzes van een half uur, lunch eten ze het derde lesuur en om 13u30 zit de schooldag erop. Daar kan België zeker een puntje aan zuigen!

Nadien huiswaarts gekeerd en ben ik begonnen aan mijn short report. Een paper die we moeten indienen volgende maandag, 2 maart. Het moet een onderwerp behandelen dat we in één van de lessen gezien hebben of gaan zien en je moet dat samenvatten, becommentariëren en aanvullen met eigen gedachten. Goed begonnen is half gewonnen. Inderdaad, de eerste 800 woorden moesten eraan geloven!

De dag erop trokken we opnieuw naar de gezellige basisschool met een geweldige sfeer. Ik kwam er echt graag! Misschien kan ik later wel een uitwisseling op poten zetten met deze school, who knows?! Als ik ooit in het vak kom...

Voor de rest zagen we niet veel speciaals vandaag, want de mentor(en) waren op bijscholing en enkele vervangleerkrachten kwamen gewoon de gegeven opdrachten begeleiden.

In de namiddag verkoos ik een dutje boven paper-schrijven. En deugd dat het deed!

Marilen had ons uitgenodigd voor echte Zwitserse rösti. Dat zijn geraspte aardappelen die je in de pan doet en die dan soort pannenkoek vormen. Een ongeloofwaardig fenomeen, maar nu ik het met mijn eigen ogen gezien heb ben ik verplicht om het onder de categorie van 'gezien en goedgekeurd' te klasseren.

Met het aanbreken van donderdag was ook meteen onze laatste observatiedag in Valerenga Skole -ééntje om nooit te vergeten- aangebroken. Sissa had voor ons geregeld dat we bij een andere leerkracht een kijkje konden gaan nemen. Want je leert toch het meeste door verschillende aanpakken te ervaren? Goed gezien, vinnige midlifer!

We gingen in de 1. & 2. grade observeren (want die zitten gemengd), maar na de eerste pauze keerden we al terug naar onze "thuisstek" bij de roodharige energiebom Sissa, want de kleintjes gingen naar de bib en daar was niet veel aan volgens hun leerkracht.
Na de middag kregen wij zowaar eventjes de klas in handen en we speelden een hoop spelletjes, met als doel de sociale relaties te trainen, te onderhouden, en mogelijk zelfs te verbeteren. De kinderen lieten ons ook enkele van hun favoriete sociale relatie-spelletjes zien en we verrasten hen nog met koekjes! Onze indruk is alvast nagelaten, en ik denk zo, heel stilletjes in mijn hoofd, dat we niet snel vergeten zullen worden (in de positieve zin, ahja!).

(Ik kreeg de toestemming om zowel de kinderen als Sissa als de klasruimte te fotograferen)

Bij het thuiskomen zochten we meteen naarstig op waar we volgende week heen moeten, en hoe we er zullen moeten geraken. Het was uiteraard onmogelijk om wederom zo een meevaller (qua vervoer en afstand) te hebben, want om tot in Abilso Skole te geraken moeten we met de metro en de bus een eindje reizen. Maar hopelijk wordt de observatie even plezierig en toppie als de vorige!

Nadien zette ik me weer aan het schrijven en op enkele honderden woorden na, 300 om precies te zijn, is mijn paper finito!

Vrijdag weer naar de HiO. Prettig weerzien met de klasgenoten, waar we onze ervaringen, bevindingen en observaties gretig (lees: verplicht en onder toezicht :)) mee uitwisselden. Achteraf was het tijd voor wat cultuur. Ik had me, al was het last minute, opgegeven om met enkele andere internationale studenten gratis (!) naar het Vigeland museum te gaan. Vigeland is samen met Munch één van de meest bekende Noorse kunstenaars. Een interessante rondleiding over het leven en de werken van de meesterbeeldhouwer van Noorwegen.

Gisteravond zijn Debbie, Marilen en ik dan gezellig iets gaan drinken met Aniek en Jerney Holland en beiden hun vriend in Gronland (lees: Greunland, maar mijn toestenbord bevat geen o met een dwarsstreepje door). Nou, een gezellig tentje, vind je niet?!

Voor mij voldeed ook de hele avond aan dat criteria.

Deze ochtend werd ik dan relatief vroeg wakker, maar misschien kwam dit omdat ik doorheen de hele week al lichtjes meer slaap had opgedaan dan de voorbije weken. Ik smeet me tegen het short report aan en kan nu gieterfier verkondigen dat hij af is!

Oslo begint stilaan bekend terrein te worden, na zo'n maand -nu al een maand voorbij?!-, en dat brengt de nodige vakantieplannen naar boven. Zeker een kleine rondreis in Noorwegen, met zekere haltes in Stavanger, Bergen en Trondheim. Ook andere, zelfs relatief spectaculaire, trips staan op het programma, klaar om verder uitgewerkt te worden.

Jullie krijgen hier uiteraard alles over te weten, of moet ik nu zeggen lezen?

De sneeuw smelt hier stilaan, want de tempratuur gaat hier langzaam maar zeker omhoog (lees: het vriest niet meer constant) en het zonnetje vergezelt onze dag. Nadeel: spekglad in de ochtend en in de avond als de thermometer aangeeft dat het vriespunt alweer het maximum is, want dan bevriest de gesmolten sneeuw. Opgepast!

Laat die lente maar komen, dan moeten ze de schijn hier niet langer hoog houden. (zie foto)

Een reus is geen trol, maar sommige Noren kunnen toch wel wat weg hebben van één van beiden! Ik zweer het u!

T.

Koning aardappel

Het duurt nu telkens eventjes vooraleer ik de blog aanvul, maar dat heeft zo zijn redenen.
Het spliksplinternieuwe is er een beetje af, we worden het hier een klein beetje gewoon en beginnen ook onze weg te kennen. Dat neemt niet weg dat we van de ene verbazing in de andere duikelen en 's avonds onze stropzak met ervaringen goed moeten dichtbinden omdat we er anders misschien eentje vergeten.

Maandag draaide de droogkast uiteindelijk 4 keer. Na drie mislukte pogingen en een overleg met het moederlijk thuisfront waagde ik het erop om de droogkast in te stellen op 'witte/bonte was' en na anderhalf uur trommelen kwamen mijn kleren er eindelijk droog uit.
Misschien zit er toch een beetje Superman in me.

Dinsdag was dan de dag. We hadden veel energie, tijd en creativiteit in onze presentatie gestoken en hoopte dat de ietwat alternatieve, originele manier zou aanslaan. We brachten de medestudenten in aanraking met onze onderwijsmethodieken door deze toe te passen in onze presentatie. Een soort doorschuifsysteem tussen vier eilandjes waarin we de onderwerpen 'toerisme en typisch Belgisch', 'geografie en de landsindeling', 'week- en uurrooster in de scholen' en 'zorg, differentiatie en diversiteit' met tevens vier verschillende werkvormen aan bod lieten komen. We konden rekenen op een enthousiast publiek dat goed meewerkte en dat deed er alleen goed aan.
Achteraf kregen we zowel van Geir als van de andere studenten positieve reacties te horen en dad deed veel deugd. Way the go, Belguim! Ook voor Spanje drie hoeraatjes, want zij brachten het er ook goed vanaf!
Die avond had Jerney ons uitgenodigd om nogmaals samen te eten (dit komt voor ons allen veel goedkoper uit) en ze had me haast gesmeekt om mijn intussen beroemde aardappelpuree te maken. Ik stemde in, al was het met een zeker weeral-gevoel.
Laat me verduidelijken. Maandag wouden we gebakken aardappelen klaarmaken, maar omdat we zodanig druk bezig waren met andere groenten snijden toen de aardappelen aan het koken waren, hadden we ze net iets te hard laten koken, waardoor ze niet echt veel samenhang meer vertoonden. "Woepsiedaisy's,", dachten we toen, "dan maken we maar puree.".
En dus werd het voor de tweede keer in twee dagen smashed patatoes (quote: Isabel Zwitserland).

Woensdag startte de muziekles op een aangename manier. Kristina Rusland wandelde opgewekt als altijd het klaslokaal binnen, maar ditmaal met versgebakken muffins voor elk van ons. Dat dat gesmaakt heeft, daar kan je van op aan! Ze zette de goeie traditie voort Geir gestart was en die wij de dag voordien eveneens in ere hadden gehouden door de klas koekjes, weliswaar niet typisch voor ons Belgenlandje, aan te bieden.
Jan Sverre leek de boodschap begrepen te hebben en we moesten onze stoelen aan de kant schuiven, want we begonnen de les met 2 volksdansen. Na een onwennige start werd het einde van de actieve intro met een unanieme nu al onthaald.
De Zwiterse meisjes lieten me kennismaken met een pasta-aardappel-appelschotel die ik die avond zelf uitprobeerde. Het was niet slecht, al zeg ik het zelf!
Merk ook vooral op dat ook hier de aardappel aanwezig is. We moeten het zeggen zoals het is: hij is de baas over het rijk voedsel, hij is koning aardappel!

De dag daarop begon druk, zo mag je het wel stellen. Op onze vaste tram, trouwens tram nummer 17, stonden zoveel mensen, we werden als sardientjes in een doosje bij elkaar geperst van zodra de deuren zich trachten te sluiten. Inderdaad, je leest het goed, want de deuren moesten soms meerdere verwoede pogingen ondernemen om deftig te sluiten.
Het afstappen aan school deed zelden zoveel deugd.
Na de korte en nogal theoretische informatie over ons fieldwork van volgende week, schotelde eerst Tsjechië, een solo-optreden van een humoristische en beklijvende spreker, en dan Zwitserland, een uitstekende wisselwerking extra gestimuleerd door chocolaatjes, ons hun presentatie voor.
Goed nieuws van de thuisbasis, en dan heb ik het over de onderwijsinstelling die ons hierheen lanceerde: De resultaten van de examens psychopedagogiek en onderwijskunde zijn bekend en ik scoorde op beide goed. Flink hé, mama en papa?!

Vrijdag kregen we dan van Elisabeth, die verantwoordelijk is voor de stageplaatsen e.d., te horen waar we volgende week heen moeten. Ik trek samen met Dora Hongarije en Marilen Zwitserland naar Valerengaskole, in het oosten van Oslo. Niet zo ver van ons studentenhuis, dus dat valt goed mee!
Na de les trokken we eropuit, op zoek naar enkele verkleedkleren voor de Carnavalparty van zaterdagavond. Toen we bij Oslo City (shoppingcentre) van de tram stapte merkte ik plots dat ik mijn rugzak niet meer bij me had. Ik spurtte een goeie 500 meter achter de tram toen ik me realiseerde dat ik hem toch nooit kon inhalen. Verbazingwekkend genoeg liet ik de paniek de rede niet overheersen. Ik dacht goed na waar ik hem voor het laatst had en kon zo redeneren dat hij in die zekere winkel nog moest staan, want daar had ik hem afgedaan en niet meer opgepikt. Debbie vergezelde me op de reis terug naar die welbepaalde winkel -dankjewel²- en daar troffen we mijn verloren rugzak aan achter de toonbank. Eind goed, al goed!
's Avonds gingen we dan met een hele bende naar de Global Campus Party. Na een korte quiz met hapjes speelde een niet al te beste deejay wat plaatjes. Het gebeuren hield net op tijd halt voor de laatste tram.
Moe maar voldaan sloot ik de week af en omhelsde ik, met de aangename gedachte van uitslapen, mijn bedlaken.

Toen ik weigerachtig t.o.v. opstaan besloot om tot de middag in bed te blijven, en mijn internet nadien weigerachtig t.o.v. werken aantrof besloot ik om het nodige niet-internetgebonden schoolwerk te doen (lesverslagen maken, teksten lezen voor de short paper,...), waar ik nu gezapig aan zal voortwerken.

Terwijl de sneeuw hier onophoudelijk, dagenlang, met bakken uit de lucht blijft vallen en het besef dat de nieuwtjes weeral mager zijn doordringt, maak ik een einde aan dit geleuter.

Voor tips en info: toon.vandersmissen@student.hubrussel.be


Kjaer hilse,

T.

She must be Superwoman

Alsjeblieft!
Eindelijk vind ik nog eens de tijd (lees: maak ik tijd) om enkele Oslonieuwtjes cyberspace in te sturen. Als het ons programma niet is dat het druk maakt, dan doen we het onszelf aan. Ik leg de schuld dan vooral bij onze exploratiedrang en onze hoge graad van nieuwsgierigheid.
Het is dus al een poosje geleden dat jullie nog wat van mij vernamen, maar vrees niet langer, liefste lezer, want hier is weer wat spek voor jouw bek.

Woensdag (het lijkt al een eeuwigheid geleden) kregen we voor het eerst les van Elisabeth, de enige vrouwelijke docent. Ze weet heus waarover ze praat, laat veel ruimte voor discussie tijdens haar uiteenzettingen en het is simpelweg eens iets anders, tegenover al dat testosteron van de reeds gepasseerde lesuren.
Dat aandachtig zijn veel van mij vraagt werd me woensdagnamiddag duidelijk. Een zwaar hoofd, nog zwaardere oogleden en vooral een hevige nood aan wat slaap deden me in mijn bed belanden. Eventjes dutten, nam ik me voor. Maar als dat al gauw meer dan drie uur slaap wordt, dan is er al geen sprake meer van dutten.
Door dit pitten had ik er eigenhandig voor gezorgd dat we woensdagavond niet aan het koken zijn gegaan. De meisjes zagen het uiteindelijk ook niet echt meer zitten en ik had om iets na acht afgesproken met enkele MCI-ers, m.a.w. klasgenoten, om de voetbalwedstrijd tussen Duitsland en Noorwegen te bezichtigen in de pub op de hoek. Tot ieders verbazing won Noorwegen, voor het eerst in 73 jaar, van der Mannschaft, en joelde de fanatieke en enthousiaste -ze deden me met momenten denken aan rasechte Engelse voetballiefhebbers- Noren van jolijt na het laatste fluitsignaal. Hierdoor dropen de drie Duitsers onder ons met een kleine doch merkbare pruillip af.

Donderdag was geen gewone donderdag. Ik heb zo'n beeld gevormd van donderdag als de minst leuke weekdag. Het is vaak minder goed weer, om niet te zeggen slecht. Op school zijn het lange dagen, met weinig vooruitzichten. Maar niet deze donderdag! Ik had nochtans rotslecht geslapen, maar de zon scheen zich te pletter en dat zorgde voor een goede geluimdheid bij mezelf, maar merkbaar ook bij de mensen om me heen. Ondanks de ingewikkelde en niet zo licht verteerbare materie die Elisabeth ons voorschotelde vond ik nog genoeg energie om in de namiddag de gym in te duiken. Samen met Debbie, Jerney en Aniek versleet ik het nodige aantal kilometers op de loopband, waarna ik mijn spieren opnieuw wat versoepelde op de hometrainer. Ik deed vluchtig enkele sit-ups tussendoor en probeerde zowat ieder aanwezig fitnesstoestel uit om tot de conclusie te komen dat ik niet zo'n indrukwekkende krachtpatser ben. Alsof ik dat nog niet wist?! Maar de toegang tot deze gym, die overigens aanwezig is op onze campus, is voor ons, de buitenlandse studenten, toch gratis en voor niets. Oh ja, ook dit nog. De Noorse meisjes, Marita en Kiki, gaven als eerste hun presentatie over hun land. Dinsdag is het onze beurt, samen met Spanje.
's Avonds bereidde we dan aardappelpuree met spinazie, om weer wat aan krachten te winnen. En het was nodig, want de potten werden volledig uitgelepeld! Geen twijfel mogelijk dat het gesmaakt zal hebben!

Vrijdag gidste de zonneschijn ons alweer door de dag. Geir spekte dit aan door een heel boeiende les te geven over 'Language and identity'. Hij bracht zelfs koekjes voor ons mee -wat een docent- die de Noren eten met de kerstperiode. Ze hadden wat weg van speculoos/speculaas, alleen deden ze minder zoet en steviger gekruid aan.
Anni, de Finse vertegenwoordigster, was woensdag 26 jaar jong geworden. Ze nodigde daarom enkele gelukkigen uit om vrijdagavond bij haar sushi te komen maken en eten. Ik voelde me zeer vereerd daar bij te horen. Nu weet ik niet alleen meer over de persoonlijkheden achter enkele mensen uit onze course, maar ik kan bovendien ook sushi bereiden! Verder maakten we ook kennis met de Scandinavische vorm van kauwtabak, waarvan de naam me nu even ontsnapt. Je hoeft er echter niet op te kauwen, maar simpelweg onder je bovenlip te verbergen.
Het werd een gezellige avond, die we rond middernacht afsloten, om weloverwogen redenen.

De weloverwogen reden was de skitrip op zaterdag, georganiseerd vanuit de OAS. Voor een schappelijke prijs trokken we er met de bus op uit, slechts een uurtje rijden, door wonderbaarlijke landschappen, om uiteindelijk te belanden bij iets wat mijn ogen voordien nog nooit aanschouwd hadden, een levensechte skipiste.

Omdat ik zelfs amper een beginneling kon genoemd worden was de piste off limits voor mij, maar de oefenpiste, a.k.a. de kinderpiste, werd mijn homeground. Ach, je moet ergens beginnen, toch?! Ondanks verwoedde pogingen van zowel Debbie als Anthony, the French boardmaestro, om me wat snowboardfinesse bij te brengen bakte ik er niet echt veel van. Maar ik heb een fijne tijd gehad, en daar draait het voor mij allemaal om.
De dag werkte de vermoeidheid in de hand en 's avonds kon ik niet anders dan me laten neerploffen op mijn bed.

Gisteren stond er, na het uitwerken van onze presentatie -hopelijk vinden de medestudenten het even leuk als dat wij denken dat het zal zijn- en een snelle middaghap, trokken we er met een kleine bende op uit. We hadden ons voorgenomen om een mooie omgeving, met bijvoorbeeld enkele authentieke Noorse (houten) kerkjes e.d. te bezoeken. Maar zowel de toegangsprijs, de barre weersomstandigheden als de uiteindelijke goesting overtuigden ons kort na aankomst om op de eerste bus terug richting stadskern te springen. We gingen dan maar een koffietje drinken, want daar kan je, tenmidden van al deze licht verslaafden, niet onderuit en sloten de dag af met wraps à la student.

Het kon niet blijven duren, ik zat door mijn voorraad kleren en dus was ik op wassen aangewezen. Maandag was daar de geknipte dag voor! Met de nodige schrik zocht ik de wasruimte op. Ik had ook al aardig wat vuile was verzameld en dus te veel voor één machine. Maar met de nodige uitleg en starthulp heb ik het wassen wel beet, want daar is niets misgelopen. Maar de droogkast aan de praat krijgen, dat was een ander paar mouwen. Het duurde een tijdje vooraleer ik doorhad hoe ik de machine precies tot werken moest forceren en na de eerste beurt bleek de was bijlange niet zo droog als hij zou moeten zijn. Op naar een tweede droogbeurt dan maar. En uiteindelijk zelfs nog een derde. Maar het mocht niet baten. Misschien brengen de tips van thuis uiteindelijk redding! Op zo'n momenten besef je wat jouw mam allemaal niet doet en kan. She must be Superwoman.

Koken was een eitje, en voor mezelf zorgen gaat ook best, maar de was zomaar plots doen, dat was toch een heuse opgave. Maar zo zie je, binnenkort ben ik een grote jongen!

Kjaer hilse,

T.

Mr. Snow & Mrs. Ice

Tjongejonge, was het daar even prachtig. Prachtig, zeg ik u!

Zondagavond stapte we de metro in, op naar de laatste halte. Na goed zes haltes veranderde de underground train naar een bergtreintje, dat zichzelf feilloos wist te balanceren op de rotswanden.
We werden vergezeld door heel wat skiers en zondagssleeërs. De Noren zijn zelf verzot op de sneeuw, zoveel is duidelijk!

We kwamen aan bij iets wat voor mij het sneeuwparadijs ter aarde moest zijn. Ik kon mijn ogen niet geloven. Jammer genoeg was de avond aan het vallen, begon het flink te schemeren en werd het slechts vijf à tien minuten na aankomst donker. Maar dat belette ons niet om toch rond te wandelen, de nodige sneeuwpret te beleven en dit alles vast te leggen op foto.

Maandag werd gebombardeerd tot schoolwerkdag. Dus veel opmerkelijks valt er niet over te vertellen. 's Avonds werden we door Jerney, samen met Aniek en Gemma (de andere Nederlandse dames) uitgenodigd voor pannenkoeken. Belgen zijn de koningen van het beslag, zoveel is duidelijk! Maar de sympathieke wisselwerking voor het voorzien van avondmalen valt alvast bij mij erg in de smaak! De sfeer was ook onmiskenbaar gezellig en van vijandigheid tussen buurlanden is helemaal geen sprake. Al moet ik bekennen dat ik nu en dan -akkoord, eerder regelmatig- (lees: om de haverklap) in een deuk lig van het lachen met één of andere uitspraak die de Nederlanders uit hun kleppen jagen. Al ben ik zeker dat jullie het ook moeilijk zouden hebben om jouw lach in te houden als je iemand hoort zeggen dat ze er nu helemaal geen drol meer van snapt.

Deze ochtend kwamen we met enige vertraging in de les aan -waarvoor van harte dank, mevrouw de tram-, maar gelukkig zag mijnheer Jan Sverre, onze muziekleraar, dat met (uitermate grappige) glimlach door de vingers. Dat het onderwerp, music and identity, interessant was ontken ik allerminst, maar het iets te veel aflezen van zijn papieren, zijn "éénrichtingsverkeer"-manier van lesgeven, en mijn pikkende ogen zorgden toch voor een zeker oef-gevoel toen hij het einde van de les aankondigde.
In de namiddag nam Jan Sverre ons vervolgens mee naar het International Culture Centre & Museum. Dit is gevestigd in de oude politiegevangenis van Oslo. Daarom vinden de tentoonstellingen plaats in erg kleine ruimtes, de vroegere cellen. Ik vond dit niet zozeer een nadeel. Jawel, we moesten dicht bij elkaar kruipen om allemaal binnen te kunnen, maar het hield de aandacht er gemakkelijker bij. Al was dit ook wel de verdienste van de gids, die heel boeiend en captivative wist te vertellen over de verschillende godsdienst in Oslo/Noorwegen. Normaal is een onderwerp als dit niet echt iets dat mijn aandacht weet vast te houden, maar daar is zij resoluut in gelukt. Deze excursie komt voorts aardig van pas voor het maken van onze opdracht voor Godsdienst (vanuit de HUB), what do you know?! Als dat geen meevaller is!

Nadien zijn we alweer de IKEA-bus opgestapt en hebben we nog wat broodnodige zaken aangeschaft (een kookset (enkele kookpotten, een pan, bestek), een extra handdoek en een deken (om als gordijn te gebruiken, want ja, als kotstudent moet je inventief zijn om je problemen op te lossen)). We maakten ginds ook (alweer) van de gelegenheid gebruik om onzelf van een goedkope maaltijd te voorzien.

Tot zover vandaag, tot zover de Osloiaanse (want ja, Debbie, ik weet er toch ook geen geschikter woord voor) avonturen.

Kjaer hilse,

T.

Zegt men niet dat men een kind moet zijn om een kind te begrijpen?!

Sneeuw, sneeuw en nog 'ns sneeuw

"This is really great!"
Dat onthoud ik alvast. De reactie(s) van onze gasten op onze kookkunsten waren om te bewaren, misschien zelfs om in te kaderen. Het deed alleszins bijzonder deugd om te horen. Glad you liked it!

Iets heel anders. Hoe verkeerd kan een mens zijn?! Hoe kon ik in godsnaam veronderstellen, en zelfs concluderen, dat Noren geen zaalvoetballers zijn? We zijn enorm afgeslacht :). Maar al bij al was het een fijne ervaring! Ons team mocht zelfs twee maal aan het juichen slaan, dus dat was een hoogtepunt. En 's avonds, op het pizzabanket, werden we gehuldigd als meest sympathieke team en kreeg "Rutabaga", zo heette ons ploegje, voor iedere speler (én fans) een ski-hoofdband. Heel aardig gebaar van de organisatie, als je het mij vraagt!
Nadien gingen we met z'n allen Oslo een beetje verder verkennen. Het werd een hele gezellige avond!

Zondag bleek de geknipte dag te zijn om eens wat slaap in te halen, na een bewogen eerste week in de Noorse koude. Verder ondernam ik al wat stappen voor schoolwerk. Want we moeten hier heel wat lezen, zodat we beter kunnen deelnemen aan de lessen.

De lessen zijn voorts best interessant, maar wat nog interessanter is zijn de mensen in de klas. Ze komen van overal en hebben allemaal een ander verhaal. En dat maakt het net zo boeiend!
Hiervoor verwijs ik een beetje naar Debbie, die het al heel goed verwoordde op haar blog.
Hoe schoolsystemen bij hen werken, hoe zij met kinderen omgaan in het algemeen, hoe ze naar onderwijs kijken, hoe ze dit allemaal benaderen, wat zij belangrijk vinden in onderwijs en hoe ze dit proberen waar te maken in de praktijk, en nog veel, heel veel meer!

We gaan zo dadelijk op zoek naar een winkel die op zondag open is, maar we veronderstellen dat dit niet zo'n probleem zal zijn, want alles is hier heel lang open, en sommige sluiten zelfs nooit. De stad leeft dus dag en nacht, zoveel is al duidelijk.

Daarnaast stel ik vast dat de mensen hier heel onbeleefd -ze botsen tegen je aan zonder zich te verontschuldigen bijvoorbeeld- zijn, maar als je hen iets vraagt ze je allemaal en met merkelijk veel plezier zo goed mogelijk proberen helpen, ongeacht hoe ingewikkeld het is om uit te leggen.
Daarna nemen we de metro naar een plekje dat een goeie (Nederlandse) bron ons aanraadde. 't Schijnt heel mooi te zijn. I'll let you know.

Ongetwijfeld is het er nu nóg mooier, want het is intussen al van vrijdagavond ononderbroken aan het sneeuwen!

Kjaer hilse,

T.

Maar neen, dat zijn flokkeltjes!

Noorwegen...
Ik noemde het nog maar sprookjesland en het was alsof er iets was dat me het nog extra duidelijk wilde maken.
Het had de hele nacht aardig gesneeuwd en we ontwaakten met een prachtig witglinsterend tapijt. Onvoorstelbaar voor mijn ogen, die niet meer dan de Belgische flokkeltjes gewoon zijn. En zoals we allemaal weten zijn die van zeer vergankelijke aard.

Opnieuw les van Geir, about cultural identity. Zeer interessant topic, en boeiend.
(Tussen haakjes, letterlijk en figuurlijk, ik merk al dat ik af en toe sneller mijn woorden vind in het Engels dan in het Nederlands. Nu nog Noors!)
Na de les nam hij ons mee voor een wandeling door Oslo. Zo maakte ik kennis met een voor mij tot nog toe onbekend stuk van de stad. Hij nam ons mee naar het gigantische Vigelandpark. Een park dat zich uitstrekt over 1 vierkante kilometer (!). Vigeland was een Noors beeldhouwer die zich vooral focuste op de interactie tussen kinderen en ouders, het spel en de bezigheid van de kinderen. Hij construeerde het park voor iedereen, zodat iedereen er in terecht kon en zich kon uitleven. Hij wilde ook niet dat ervoor betaald werd (daarom is het nu ook nog steeds gratis), want hij wenste dat zijn kunst gezien werd, ook door de modale mens. Zijn kunst moest tot bij de mensen kunnen komen.
Geir legde ons dit allemaal uit en we hadden uitgebreid de tijd om foto's te nemen (van de beelden, van de prachtig besneeuwde natuur, van de medestudenten die ijverig posseerden).
Je kan er hiervan enkele bewonderen op 's werelds grootste hype: facebook.

Hierna nodigde Geir ons allemaal (!) uit op zijn appartement. Zijn vrouw had heerlijke soep bereid en die smikkelde we allemaal naarstig naar binnen. Vanuit het appartement, dat zich op de zevende verdieping bevond, had je een majestueus prachtig, een overweldigend mooi zicht over Oslo. Je kon zelfs de fjord voor de kust van Oslo zien in de verte.

(Tip: als je goed kijkt, maar dan ook heel goed, naar het licht zie misschien de fjord)

's Avonds profiteerden we dan van een gratis Tanzaniaanse maaltijd (kip met rijst), georganiseerd voor alle internationale studenten in Oslo. En dat zijn er een heel pak! Van overal!

______________________________________________

Vandaag kregen we dan voor het eerst een andere docent voorgeschoteld. Paul, onze docent pedagogie, onderging zijn vuurdoop. De lessen zijn deze week telkens opgehouden rond het middaguur, dat is alvast een meevaller. Maar dan heb je heel wat andere dingen aan je hoofd, waardoor de tijd in no time voorbij vliegt.

Omdat ik morgen deelneem aan een zaalvoetbaltoernooitje met enkele klasgenoten was ik genoodzaakd om dringend op zoek te gaan naar geschikt schoeisel. Aangezien ik mijn sportschoenen niet meehad. Debbie hielp me gedienstig op mijn zoektocht en ervoer dat ik niet de gemakkelijkste ben daarin.
Dankje, Debbie, voor je moed, je gezelschap, maar vooral voor je geduld!
En geduld wordt beloond! Na heel wat winkels (want er zijn heel veel schoenwinkels en sportwinkels, maar geen van beiden bood echt gepaste schoenen aan) vonden we een geschikt paar, joepie!
Conclusie: Noren zijn niet echt innfotballspillere.

Nadien gingen we op zoek naar de ingrediënten voor vanavond. Ik heb voorgesteld om macaroni met kaassaus te eten, en ik ging mijn beste kookkunsten eens bovenhalen. Als ik een goede bron mag vertrouwen zit dat wel snor, toch op het vlak van mac 'n cheese.
Maar kaassaus zou maar gewoon kaassaus zijn en dus daarom hebben we geopteerd voor een assortiment van groentjes (en ham). We zullen deze apart serveren, zo kan iedereen kiezen wat ie erbij wilt!
Ik spreek over iedereen omdat we met 7 zullen zijn. We hebben Jerney, Gemma, Aniek en Dora uitgenodigd. De eerste drie zijn simpelweg noorderburen en Dora is een bovenbuur uit Hongarije. We zullen zien wat het geeft.

Nu dus aan de kook en ik hou jullie op de hoogte wat de meiden van mijn kookkunsten vonden.


Kjaer hilse,

T.

Sprookjesland

Ik voelde me als een jong kind.

Net 6 jaar, nieuwe kleertjes, haar netjes, maar vooral met een heel nieuw arsenaal aan schoolmateriaal, klaar voor de allereerste schooldag!

Door de officieuze bijeenkomst van maandag kenden ik al heel wat gezichten, maar de namen eraan linken was andere koek.

Het was aangenaam te zien dat ook hier de U-vorm een gebruikte klasopstelling was. We schoven netjes aan in de rij en leerden tijdens die eerste kennismaking onze medestudenten uit 13 verschillende landen, waaronder Duitsland, Frankrijk, Hongarije, Nederland, Spanje, Tsjechië, Noorwegen, Finland, Rusland, Nepal, Zwitserland en Oekraïne kennen.

De coördinator van dit alles was Geir Hoass. Zijn naam is echter niet zo simpel uit te spreken als op het eerste zicht lijkt.

Na wat uitleg over de module die we hier zullen volgen, en wat praktische zaken, zoals bvb info over netwerktoegang, het overlopen van de agenda (het programma) en uitleg over de taken die we zullen moeten maken (want ja, ik ben hier niet op vakantie, maar effectief om te studeren), gingen we met z'n allen eten in het restaurant op de campus. Gratis! En dit in zulk duur land!

Vervolgens kregen we onze studentenkaart, activeerden we onze netwerkdeelname en ontvingen we hiervoor een paswoord. Dan namen Marita en Kiki, de twee Noorse meisjes uit onze klas, ons mee naar de "cursusdienst", a.k.a. bookshop, en daar kochten we twee kleppers van boeken. We wisten meteen waarvoor we het geld van de lunch nodig hadden, want goedkoop waren ze niet!

Nadien was er niets meer gepland op de campus. Maar Marita en Kiki, die trouwens alles in het werk stellen om het leven hier voor ons zo aangenaam en gemakkelijk mogelijk te maken, namen, diegene die wilden, mee naar Traffikanten. Daar konden we een maandabonnement verkrijgen tegen een verminderde prijs, dat zowel geldt voor tram, als voor bus en metro. Handig, toch?!

Alsof we al niet genoeg hadden meegemaakt, en Oslo ons nog niet genoeg had verbaasd, besloten we om een uitstapje te doen naar IKEA.

Deze bevindt zich iets buiten de stad. Maar geen probleem. De Noren zouden de Noren niet zijn als ze ook hiervoor geen handige en welgekomen oplossing zouden hebben gevonden = de IKEA-bus! Een blauwe bus, met daarop geschilderd, in grote gele letters 'IKEA'. Een bus die af en rijdt tussen Oslo-stad en IKEA. Onwaarschijnlijk!

En dan doen ze er nog een schepje bovenop: de rit is gratis! Totaal vrij van kosten! Subliem!

We deden ons ginds aardig ten goede: avondeten tegen een goed prijsje, noodzakelijk keukengerief, bewaarpotjes,... Ik nam zelfs de broertjes cactus in huis! Direct de proef op de som nemen dat ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor een ander kan zorgen, dacht ik zo!

Het was reeds 21u toen we "thuis" aankwamen. Hier mag je er gerust van op aan dat winkels open zijn tot 23u. Alweer iets wat in België nog uitgevonden moet worden.

We verdeelden nog snel de spullen en besloten, wijs als we zijn, om ons elk terug te trekken op onze eigen kamer.

Welterusten!

___________________________________________________

Goeiemorgen!

Vandaag was het dan opnieuw vroeg dag. Omdat we gisteren getest hadden hoever en hoelang we moesten stappen ons studentenhuis tot aan de campus (ver en lang :)), besloten we om vandaag de metro te nemen. We hebben nu toch dat abonnement.

Vandaag begonnen de lessen echt. Geir stak van wel met een interessante uitwisseling over culturele identiteit, vooroordelen, stereotypen (vooral per natie dan, en niet persoonlijk), en hoe wij daar op reageren e.d. Al bij al wel interessant!

Enkele zaken vielen ook op. We zaten namelijk niet langer in een U-vorm, maar in een klassieke opstelling, allemaal met het gezicht voorwaarts gericht, in drie rijen, met twee naast elkaar.

Iets positief dat de HUB ook zeker mag toepassen zijn de frequente en relatief lange pauzes (om het uur 10-15 min). Niet slecht hé! ;)

Omdat we hier in Noorwegen op onszelf toegewezen zijn moeten we ook straks nog koken. Daarom gingen we met Chhavi (Nepal), Hedvig en Dora (beiden Hongarije) naar de Kiwi.

Funny name, cheap supermarket!

Omdat Anthony (Frankrijk) ons vroeg of we zin hadden om dit weekend deel te nemen aan een zaalvoetbaltoernooi, en ik zo'n aanbod uiteraard niet afsla, moest ik ook nog wat sportgerief zien te vinden. Een shortje was snel gevonden, morgen ga ik op zoek naar een paar schoenen, want die heb ik helaas thuis achtergelaten.

Ik denk dat ik er maar eens een punt achter zet voor vandaag.

Aan leesvoer hebben jullie alleszins geen gebrek!

Of ik dit de hele drie maanden volhoud betwijfel ik zelf, maar zolang het lukt doe ik het zeker!

Besneeuwde groet x T.

Zoek de trol...

Voor alles een eerste keer

Tjongejongejonge...
Waar begin je in godsnaam aan zoiets? Om eerlijk te zijn, ik ben hier nog maar 2 dagen en ik heb al zo'n heleboel te vertellen.

Na een aangenaam afscheid en een vlucht die mij nu en dan deed barsten van binnenuit kwamen Debbie, Gerd en ik toch heelhuids aan in een besneeuwd Oslo.
Valiezen verzamelen, racen met trollies door de luchthaven, op zoek naar het perron richting Oslo Central Station en weg waren we. Voor we het goed beseften stonden we in de hal van Oslo S. (ander station dan Central Station, en dus heel misleidend voor de oriëntatie), en we hadden niet eens een foto getrokken in de luchthaven. Belguim, no points...

Toen we uitgedokterd hadden waar we heen moesten volgde een heel gesleur met de valiezen. Vooral Debbie had niet echt Noorsgeschikt materiaal mee. Maar met afwisselende krachten zijn we al bij al gemakkelijk aan onze jeugdherberg, het Anker Hostel, geraakt. Ook met de booking hiervan was alles piekfijn in orde en we waren klaar voor onze eerste overnachting.

Van vlotjes gesproken...

Zondagmiddag trotseerden we opnieuw de Noorse kou. Omdat het reeds middag was rammelde ons maagje stevig. Gerd en ikzelf waagde ons aan een pizza. En wat voor één! Zo'n pizza's vind je in geen honderd jaar in België. Een giga-mammarosa belandde in mijn maag. Gezond is anders, maar soit.
We trokken er verder op uit. Als echte toeristen deden we aan wandelend sightseeing. We merkten al gauw dat Noorwegen ofwel Oslo het land ofwel de stad van de trollen en de reuzen, de overvloed aan H&M's, de vikings, de nadrukkelijke aanwezigheid van beeldhouwwerken in het straatbeeld, en zomerse muziek op de outdore-ijspiste is.
Voor we het nog maar goed beseften stonden we al aan de waterkant. Een prachtig zicht, zowel met de rug naar de stad als met de rug naar de zee. Oslo heeft veel hoekjes en kantjes, veel verscheidenheid en doet me daarom vaak aan Brussel denken.
Toegegeven, ook omdat, eens je buiten het oudere, nettere en verzorgde centrum treedt, je in een iets grauwere en grijzere stadsrand komt. Maar dit alles doet niet af aan de ervaring die ik tot nog toe heb beleefd.
Na een heerlijke koffie, in Debbie's recentste verlsaving 'Deli de Luca', keerden we terug naar de jeugdherberg.

Toen we daar aankwamen trokken we grote ogen. We hadden er een vriendje bij.
We sliepen namelijk in een kamer met 4 bedden, en het vierde, ongebruikte bed, bleek plots opgemaakt te zijn. Onze kamergenoot strompelde wat later binnen, de sympathieke Koreaan Woojung. Hij was heel open, vriendelijk, geïnteresseerd en benieuwd. Hij was zeer onder de indruk van onze manier van omgaan, praten, zijn en doen. Hij studeert in Londen en was hier voor een weekend op vakantie.
Omdat wij onze muziekverslaving niet verborgen konden houden hebben we hem meteen maar enkele uitstekende titels en artiesten meegegeven. Binnenkort kan Milk Inc zich alvast opmaken voor een tournee in Korea!

Vandaag vertrokken we uit het Anker Hostel. Om 12u hadden we afgesproken met de andere Erasmusstudenten om te lunchen. Zoals het voorbeeldige studenten en voorbeeldige Belgen toehoort waren we daar als eerste, op het Finse meisje na. Het was een aangename, ontspannende, officieuze kennismaking. Ook de lunch viel best de bikken. Al moet je niet schrikken als ik jullie vertel dat ik 36 NOK (Noorse Kroon) voor mijn cola heb betaald. Dit is ongeveer 4 EUR.
Nadien maakten we een uitputtende (door het gezeul met onze zware koffers) wandeling naar het AOS, waar we onze sleutel konden afhalen voor ons kot.
We zagen het echter niet zitten om van daaruit helemaal te voet naar ons kot te gaan, vooral door de last van de koffers, en dus namen we de bus (de chauffeur gunde ons een gratis ritje, joepie!) en daarna de metro. Zo kwamen we vrij snel en makkelijk aan bij ons kot.
Tot onze verbazing bevonden onze kamers zich niet bij elkaar. De meisjes slapen op dezelfde gang, en ik twee verdiepen hoger. Maar de kamer is echt nice! Ruim en meer dan opbergplaats genoeg. Ik denk dat ik het hier wel naar mijn zin zal hebben.

Nu zetten we onze muts weer op... En binnenkort meer!

T.