1, 2, 3... BLOGTIJD!

Na ons reisavontuur werden de volgende dagen volledig aan schoolse taken toegewijd.
Vrijdag werd de hoofdrol weggelegd voor de final paper. Tussendoor liep ik Debbie en compagnie tegen het lijf en dat zorgde voor de nodige ontspanning. 's Avonds had Anni ons bij haar thuis geïnviteerd voor pizza en een film. De pizza werd eigenhandig gemaakt, en ik kan trots zeggen dat ik één van de twee interim-Italianen was. De naam werd eventjes Toni Macaroni en ik leverde een hoogstaand staaltje pizzacreativiteit af. Er werd van gesmuld en duidelijk gesmaakt want al gauw bleef er weinig over.
Vicky Christina Barcelona werd door een strikte jury geselecteerd als dé film waarmee de avond werd beschonken. Anni en Jani maakten hun rol als uitstekende gastvrouw en -heer waar door ons te verrassen met een dessert. En niet zomaar het eerste het beste. Onze lippen, tongen en gehele smaakdetectoren werden in de zevende hemel gebracht door chocolade-ijs met aardbeien. Betrap uzelf alvast maar op wat gewatertand.

De daginhoud van zaterdag valt snel samen te vatten: paper.
's Avonds liet ik mezelf dan weer afzakken om wat tijd met Debbie en haar Dilbeekse vrienden door te brengen. We gingen dan uiteindelijk nog een glaasje drinken, met deze crew en wat klasgenoten. Meer moet dat niet zijn!

Zondag bleek dan een iets minder productieve dag voor de paper. Maar ik zette door, zo goed als ik kon. Om 16u werd ik verwacht voor een barbecue. De voorbije dagen was de zon namelijk overheersend geweest. Jammer genoeg was ze op zondag in België blijven hangen en kreeg Oslo weinig tot niets van mooi weer te zien en waren de wolken baas. Maar samen met Anna en Karsten (Duitsland) en Marilen (Zwitserland) liet ik me niet tegenhouden om een smakelijk worstje met sla naar binnen te spelen. Die avond bood ik twee van de vrienden van Debbie onderdak, en zoals ik voorspelde bezorgde dit me weinig last.

Toen ik op maandag mijn ogen opensleurde, even rechtop zat in mijn bed om te bekomen van de pijnlijk nederlaag van Club op het veld van de Brusselse arrogantie, besloot ik om met harde hand me aan de paper te zetten. En met resultaat. Ik mocht die avond trots verkondigen dat ie af was! En mijn omgeving zal het geweten hebben! Is het niet, Gerd en Debbie?!

Dinsdag besloot ik dat het nodig was om nog eens wat huishoudelijk bezig te zijn. Ik deed noodzakelijke boodschappen en verwijderde intussen haast aangekoekte lagen stof. Het tempo zat nog in me en ik besloot daar gebruik van te maken om een taak voor Brussel aan te vatten. 's Avonds werden bij Gemma verwacht, waar we getrakteerd werden op heerlijke pannenkoeken. Dit als bedanking voor de hulp die we geboden hadden tijdens haar verhuis, enkele weken terug.

Woensdag trok ik de lijn door, en de literatuuropdracht moest eraan geloven. Artikels werden gelezen en samengevat (net zoals de dag hiervoor en hierna). Dat is een angstig grote tijdrovende bezigheid, blijkbaar... Bij het vallen van de avond kwam het Ijslandteam (Debbie, Isabel, Marilen en ikzelf) samen om enkele noodzakelijke zaken te bespreken. Ik denk dat ik voor ons allen spreek als de enthousiasmekriebels uit hun voegen schoten! Het is moeilijk geweest om ze de voorbije dagen te controleren, maar bijna mogen we ze de vrije loop laten!

Donderdag heb ik dan dwars door mijn wekker geslapen en was het de vroege middag die me wekte. Ik besloot het te categoriseren als 'nodig' en werkte mijn literatuuropdracht voor 75% af. Nog de laatste touch, maar die zal voor na de Ijslandtrip zijn.
We kookten ook een magisch Belgische maaltijd: witloof in hesp met kaassaus! Alsjeblieft, dankuwel! Daar ben ik, en ik denk tevens mijn kookgezellen, aardig trots op. Want het was om duimen en vingers van af te likken.

Vergeef mijn vluchtige en korte dagbeschrijvingen. Maar de weinige variatie in de dagen zorgen ook voor weinig variatie in vertelmogelijkheden. Uiteraard is er meer mee gemoeid dan ik meegeef, maar aan overbodige en pietluttige details hebben jullie gewoon geen boodschap. Juist of juister?

Vandaag was dan voor velen dé dag. We worden overspoeld met zonneschijn en een heerlijk aangename tempratuur, maar vooral het bezoek aan Freia, dé chocoladefabriek van Noorwegen. Net als onze nationale trots, Côté D'Or, eigendom van Kraft Foods. We kregen een rondleiding die volgens experts -als dat geen compliment is, Debbie!- als twee druppels water lijkt op die dat je kan krijgen in de Belgische chocoladefabriek. Dat verandert niets aan het feit dat we verwent werden da het ni meer schoon was! Bij elke stop werd een overdosis chocoladeproducten onze slokdarmen ingejaagd, en op wat klachten van mijn maag, tanden en doorslikproces vond ik dat een hemels gebeuren! We konden ons daarnaast ook uitleven met het maken van onze eigen chocoladereep en het ontwerpen van de verpakking. Ik ben benieuwd hoe mijn Toon-ocolat zal smaken!
Ik had mijn diensten aangeboden aan Dominika, een Pools meisje. Ze studeert kunst en is een buurmeisje en intussen ook een vriendin van Hedvig (Hongarije), die dan weer in onze klas zit. Hedvig vertelde ons over het project van Dominika. Zij maakt een film, een documentaire over liefde. Ze heeft zoveel mogelijk mensen nodig die in hun taal en naar hun eigen mening vertellen wat liefde is. Ik had me kort voorbereid, maar de zenuwen gierden alsnog als losgelaten kolibri's door mijn lijf.
Debbie ondernam hetzelfde initiatief.
Dominika was oprecht blij met onze bijdragen, en het maakte mijn dag op slag nog tien keer beter haar zo blij te kunnen maken.

Vandaag wordt de rugzak opnieuw volgestopt, ditmaal voor een overzeese reis. Bestemming Ijsland! -Wawawiewa!!!-
Sta me toe jullie eventjes wat mee te delen:
Ijsland is het meest westelijke land van Europa. Reykjavik is op zijn beurt dan weer de meest westelijke én noordelijke hoofdstad van Europa. Meer dan de helft van de bevolking leeft in Reykjavik en omstreken. Maar op de koop toe is Ijsland één van de werelds wonderbaarlijkste plekken. De geizers, warmwaterbronnen en het onbewoonde en haast ondoorkruisbare binnenland zijn nog maar een handvol voorbeelden. Ik ben zeker dat ik heel wat meer kan voorschotelen bij de terugkeer. Dit wordt een once in a lifetime!
En naast Noorwegen zal ik met Ijsland twee van nature uit 's werelds mooiste landen ervaren hebben. Word je al jaloers?!


Ha det bra, folks!

T.

How do you manage with 4 girls, man?!

Let me start with a little introduction that might explain a whole lot why I will write this blog -only this once- in English.

Some of our classmates are made very conscious about the fact that we have a certain amount of tasks to fulfill for our home institution in Brussels, and that the regularly writing of this blog is one of them. In fact, we might have made them that conscious that their consciousness has rather become curiousness. But because we were keeping our digital diary in our mother tongue -who wouldn't?!-, they did not quite understand it.

They, as in Marilen and Isabel, both from Switzerland and our co-travellers, kindly requested Debbie and myself to write in English, just this once, so that they could read it as well.

So, sit back, relax and perhaps a cup of coffee and a dictionnary (not to translate, but to correct some mistakes) might come in handy for this session.

Here goes nothing!

Friday, with filled-up backpack and stomach -mmm homemade pizza-, Gemma Holland, Marilen & Isabel Switzerland, Debbie and myself set the sails for Stavanger. We took the night-train, a concept that is totally unthinkable and even more unnecessary in Belguim -long live our small country-, and settled for a eight hour trip through the rough landscape of Norway, which unfortunately was invisable for us due the dark shades of night.

Let me explain, in a very easy way, how the night-train is supposed to work. You sit down on your seat, slide your seat slightly down, open the sleeping-kit that comes included in the price, which contains a small blanket, two earplugs, a night-goggles meets blindfold-thingy and a small but extremely useful blow-up-yourself-pillow. After the process of installation sleeping seems to be the easiest job to do. And before you even realize it, morning breaks out and the train has reached its destination, a.k.a. Stavanger Stasjon.

Too bad it did not all went that smoothly in my case. I had the hardest time catching some sleep and I can assure you that night can be long!

But, end good, all good, the train dropped us off as planned, we camped about two hours in the station because the tourist information centre didn't open before.

A funny, but friendly old sailor, or at least he looked like one, showed us the way to the tourist information centre but unfortunately not towards good news. All hostels and cheap hotels were fully booked, except for one, which we already had found on the internet, but is located far out of the city centre. After discussing our possibilities and options we decided to do it the old fashioned backpackers-way. Let's ask some people out on the street if they can offer us a place to sleep!

Nutbags?! Yes, we are!

And with result! Islen, an awesomely friendly 25-year old young woman, became our host. We could drop off our bags in the café she worked in, because we intended to hike all the way up to the Pulpit Rock/Preikestolen (One of Norway's most visited natural phenomenons. A fjord within rocky area, where this one rock (Preikestolen) is about 604 meter above the sea level and goes straight down into the water.).
We took the ferry towards one of the islands in front of the Stavanger-coast, the island where this magical fjord is situated, got on the bus, which took us as far as it goes, but not quite yet at the bottom of the mountain. We decided to have lunch first. Get some energy and prepare for our 2-hour-hike up and another two hours down.

When that was done we had to get to the foot of the mountain, the starting point of the hike. Impossible to walk there, they told us, we would be exhausted even before we started the actual/intentional hike. Transfer to plan B: hitchhiking!

We devided ourselves up in two teams to get there. Team Non-Belgian got lucky with the first car that passed by. Team Belguim, we had to be more patient, but we got a ride after all. A friendly young couple drove us up there and gave us some more tips.

It appeared that we had a slight advantage regarding the other three, because there were dropped off at the very bottom of the mountain, while our drivers showed us a shortcut.

We finally got together and off we went!

Magnificent panoramas all over, which were registrated as much as possible, a challenging hike ('walk' would be insufficient to describe) through snow and ice, through valley's and rather steep climbs, on sneakers -woopsiedaisies-, on rocky parts underneath a nicely shining sun, and so much more. Words are simply coming in short to describe what an experience this hike and even more the result of the hike, the Pulpit Rock itself, were.

Sometimes an image says more than a flood of words (and these are just a few).

We had a lifetime experience, that nobody can take away from us!

More than five hours later we arrived back down, slightly longer than told and perhaps also expected. We called a taxi (plan C), because there were no cars driving by anyone, so that was the end of plan B, the hitchhiking. We took the bus back to ferry, from the town centre, ferry back to mainland.
After our arrival back we decided we had no time to lose. Marilen met this musician on the train, which was performing in a club in Stavanger that Saterday evening. As if we didn't have enough luck for one day she, the artist, got us in for free! Hip hip hooray for Stina Stjern! And on top of it all, she was very good!

The last bus, at midnight, took our tired butts "home". The little space of Islen was more than enough for us and as tiredness took over dreams were introduced. Goodbye wowwy-Saterday!

As another day sets in, we met Islen properly. We have breakfast and chat, all together. She asks us about our plans for today, and we were intending to go to Sola Beach. Marita, one of the Norwegian girls in our class told us about that beach, as being one of Norway's only and most beautiful sandy beaches. But Islen doesn't agree with what Marita told us. She's telling us about another beach when suddenly her sister calls with the request of taking her to the beach. Islen explains the story to her sister, about housing five international students for the night, and Islen's sister invites us along. They take us for a ride to an idealistic, almost paradisic sandy beach where we play en enjoy nature's beauty like little children. Yup, just perfect!

After a while, when the kids of Islen's sister starting to get a little chilly we return to the cars and the sisters took us to two other beaches. They showed us around like real tourguides. This was better than we ever had dared to expect! We could not wish for more!

From rocky fjords until white sandy beaches with a clear blue washing up, Norway has it all to offer!

As we returned back at Islen's home, we packed our bags, did the dishes and got a lift to the city centre of Stavanger. You can not even start to imagine what kind of wonderful people Islen and her sister are! It's a comforting thought that there are still some trustworthy people out there, who also have faith in the well-intentions of others.

Thanks Islen, we owe you!

We wondered around the old city a bit, grabbed a bite and hopped aboard. Destination Kristiansand!
We arrived in the late evening, walked through the whole city to finally end up where we started in our search for our hostel, which we did book here. Debbie and Gemma needed to recharge their batteries, while the Swiss tandem and me went out for some clubbing -Is that even a word, Isabel?-. We ended up in a bar where a country-concert was being served and we got surrounded by cowboys and -girls. But our three minds agreed on not staying and because we didn't found anything else -bloody Sunday- we spoiled ourselves with sweet dreams as well.

Monday we didn't hurry to get up, took our time for breakfast as well and I got marked as a non-easy-eater. It isn't that yoghurt, milk and bananas are everything, are they?!

Also Kristiansand's tourist information centre got a visit from us. The helpful lady made our oppurtunities, options and possibilities very clear and we walked of to discuss what the plan would look like. The first stop was supposed to be the shore where you could see the sea and the city. We passed by a container-storrage-space, which was a whole new revealing world for the Swiss army. Do not forget, they do not have a see over there! So not only sea, shores and beaches but also shipping containers are "unseen"/special for them.

The fishermen's village next to caught our eye, or must I say our nose, because of the strong smell? Marilen stayed out, because of her dislike of fish, but we didn't bother to buy some real Norwegian salmon. Yummie!

We ate it by the harbor and walked up into the rocky shore next to it afterwards. That is where I got my second label: moosh. We were fantasizing about what animal we would like to be and as indecisive as I am I would turn out to be a fairly odd mutant with the bodyshape of a grizzly bear, with the white color from a polar bear, about the size of koala bear, with his ability to sleep about 20 hours a day and eat poisonous plants and with the antlers of a moose (which I accidently pronounced as moosh). And I would also be able to bare children, like the male seahorse. Told you it was odd!

We got up, and set in a walk through the old city centre (every Norwegian city seems to have one), with the white wooden houses, alongside the river to the park. Did I say the park? Just the park? I meant thé park! Three amazing lakes in between a landscape of rocks and astonishing flora. Keep on dazzling me, Norway!

Afterwards we were in desperate need of proper meal, so we made ourselves own-made-spaghetti-bolognaise. First class!

The company and coziness were the perfect combination for a Monday evening activity.

Tuesday I got my yet another nickname, and perhaps the most shameful one. I woke up and found out that Isabel and Marilen had had a terrible night because of my symphonic breathing, almost but not quite fully grown up snoring. I honestly felt bad, but the breather was baptisted.

We cleaned up our stuff, took again more time for breakfast than I ever thought was even possible, passed by the Kristiansand-church and ended up at the Museum of Arts. Normally only students of architecture and arts are aloud to go in for free, but the very nice lady found the thought of having 5 international students for a visit so charming, or was it Marilen's big effort of talking Norwegian, that we were also granted free entrance.

Somewhere along this day I was called the King of Knowledge, which I assume as a major compliment. But just to frame: name number 4!

Lighten up my mind and poster me up unto a wall, but there were some very nice and interesting works in the exhibition. I might say that culture -am I still aloud to narrow that concept (culture) down that much, after the last two months of courses?- made my day!

We passed by the fishermen's village ones more and sat ourselves down for a 5 hour trip back home. That is by the way where Marilen, who, by my conclusion, is simply crazy, suddenly decided to call me Casper. Label 5, as if I didn't have enough already... Thanks to some games, some sleep -I managed it this time- and my iPod -3 cheers for music- that went by pretty smoothly.

I would categorize the arrival home as a dual feeling. It felt safe and known, but also the adventure and mind-launching and -enriching was over and that is certainly rather sad.
I had promised Debbie to pick up her visitors together with her, because they didn't allow her to go out that late by herself.

Yesterday I slept the experience off, took some time to clean up, went to the shop to by some food for the coming days (because they all close during the time of Easter), did my laundry -that was necessary- and made some efforts regarding schooltasks.

Debbie and her friends invited me to join them to go to the IKEA to have dinner (crazy idea, isn't it?).

I wish I could tell more about today, but besides the fact that I set my alarm clock so that I could write my blog before noon and that it took me more than 4 hours to write this (including toilet-quick snacks-drink-and-daydreaming-breaks) and that I will work for my final paper for the MCI-course from now on and go to the gathering tonight in Dora's kitchen, nothing really concrete happend to me today.

So, I hope you followers from home could manage to figure out what I've been writing about and that you could master the essential. And Isabel and Marilen, I hope you girls are satisfied, I tried my best.

Ha det bra, world!

T.

King Moosh!

Kom igjen, Norge!

"Ziezo", zei de tijd, "ik vlieg toch maar lekker door!"

Zoals ik al aangaf bracht ik mijn donderdagavond door in de bioscoop. Met met een bioscoop te noemen, één filmzaal, waar 'The Reader' voor de walgelijke prijs van 100 NOK werd aangeboden. Geen pretje als je voorbereid was op minder. Maar goed, laten we het positief bekijken. Zet maar een turfje bij op de ervaringslijst, Toon!

Vrijdag was lesvrij en draaide uit op een totale off-day. Vergeef me dus mijn minimaliste vorm van vermelden.

Zaterdag zette wij, het Kansleren-bewoners, ons beste beentje voor. In ware A-Team-stijl, o.l.v. Debbie "Hannibal", klaarden Dora, Gerd en ikzelf de klus. We schotelden onze bezoekers een heus buffet voor, waar ikzelf trots mijn intussen "wereldberoemde" kaassaus mocht tussen presenteren. Onze moeite werd opmerkelijk gewaardeerd, want op enkele kruimeltjes na lieten de gasten niet veel over.
Dan maar dessert, dachten wij goedgevormde Bourgondiërs. Smakelijk en gezond, want zo kan je ijs met fruitsla en gesmolten Belgische chocolade toch relatief correct omschrijven?!
En net als er gedacht werd dat dit alles was dat we in huis hadden was spelletjestijd aangebroken. Hints en Weerwolven tot een kot in de nacht! Het gaat ons hier nog lukken om de populariteit van de jeugdbeweging van bij ons naar hier door te trekken, mark my words!
Bovendien werden we ook nog eens verwend met het voorwaartsdraaien van de klok en sliep ik met mijn vingers in de neus tot in de vroege zondagnamiddag.

De traditie van schoolwerk, zowel voor de Noorse als de Belgische instelling, moet ik niet elke keer meer vermelden, maar deze is dagelijks aanwezig.
's Avonds belandden we (Debbie en bezoekend gezelschap en ikzelf) in Blå, een hippe jazzclub, waar iedere zondagavond een gratis optreden plaatsvind van de huisband. Een mengelmoes van reggae, ska, country, jazz, blues en lichte rock 'n roll wordt er je gehoorgangen in gelanceerd. Kortom, ge-nie-ten! Als aandenken kreeg ik van Anthony, want ook wat klasgenoten waren aanwezig, een affiche van 2 Many DJ's, onze Belgische platendraaiende trots, laat zelf hun talent los in dit stuk van de wereld. Op sommige momenten blijkt de wereld gewoon zo klein...

Maandag moesten we dan weer naar de les -waar is de gezapige tijd waar we aan maandag een extra weekenddag hadden?-, en op de koop toe werd de les langdradig, weinig interessant en ... zei ik al langdradig? Als school toch al dominerend was verplichtte ik mezelf ineens maar naar de bib, waar ik het nodige opzoekwerk verrichtte en de dag in diezelfde trent afsloot. Weinig vermeldenswaardig, dus waarom meer vermelden, nietwaar?!

Dinsdag kregen we dan een speciaal concept in de les, namelijk een duolectuur. Nadien nam Geir ons mee op excursie naar het Red Cross van Oslo. Dit is een centrum waar jongeren terecht kunnen voor zowel huiswerkbegeleiding als vrije tijdsbesteding, en dat helemaal fungeert dankzij de talrijke vrijwilligers. Er is merkelijk nog goedheid in de wereld!
Ik vervolledigde mijn dag met het afwerken van een schoolopdracht en dook vervolgens, met een grote plons, de dromenzee in.

Woensdag zette de duo-les zich verder, maar overtuigen deed de combinatie niet. Ik was tevreden met mijn aanhoudende trend, betreffende het schoolwerk, van deze week en zette deze verder. De artikeldatabasis kreeg met mijn geneus en gesnuffel te maken en ik selecteerde zorgvuldig 5 artikels die ik zal gaan lezen. Alee hup...
Omdat we bij ons vertrek te horen kregen dat je als Erasmusstudent recht hebt op extra bagagekilo's ondernamen we de nodige stappen, brachten we de verantwoordelijke voor de uitwisselingen een bezoekje, met als resultaat een certificaat dat we kunnen inruilen voor de beloofde extra kilo's. Ik zal dus al mijn spullen naar huis krijgen. Mooi zo!

Kolonel Debbie Hannibal ontving een emergency call van Gemma Nederland, dus snelde het A-Team, a.k.a. Dora, Gerd, Debbie en ikzelf, ter hulp om haar te helpen verhuizen van het ene studentenhuis naar het andere. Your wish is our command!
Zeker als dat een koekje, een chipje en een drankje, gegratineerd met een dosis gezond geklets oplevert.

Woensdagavond ontving Noorwegen Finland in het Ullevaal Stadion. Zo'n kans lieten ik en enkele andere voetballiefhebbers niet aan onze neus voorbijgaan! Onder ons Anni, dé Finse tornado! En de wereld zal het geweten hebben. Bij de twee Finse doelpunten schreeuwde de luidgebekte Noorse toeschouwers naar huis. Maar uiteindelijk trok Noorwegen toch aan het langste eind, want het ging met de overwinning aan de haal, na een spannend slot. Met een genietbare wedstrijd, 5 doelpunten op ons netvlies gebrand (3 Noorse, 2 Finse) en een Norge-sjaal werd de terugreis ingezet. Cultuur is meer dan natuur en musea, mensenlief!

Donderdag bood naast school, uitleg over onze final paper en effectief werken voor deze paper niet echt veel. Gelukkig had Isabel dat goed gezien en had ze mijzelf & co (lees: de meiden) uitgenodigd voor een maaltijd die je alleen al bij het horen van de naam laat watertanden! Smik smak smakelijk! En lekkerbekken dat dat was!

Vandaag was dan het einde van de lestijd in Oslo aangebroken. Met het ingaan van de laatste maand en het aanbreken van de laatste les, mogen we onze "laatste"-woordjes hier en daar al beginnen gebruiken. Nadien neuriede ik professioneel liedjes voor die Debbie raadde om de tijd te doden tussen de les en de geplande excursie. We gingen met een grote groep internationale studenten naar het Akerhus Castle kijken, hét ford van Oslo. We kregen zowel een binnengids als een buitengids en beiden spaarden ons geen detail.

Een smak cultuur rijker begin ik nu aan het pakken van mijn trekzak want dit weekend staat er een uitstap op het programma. Samen met Gemma, Debbie, Isabel en Marilen bezoek ik Kristiansand en Stavanger, twee kleine Noorse steden, maar met prachtige bezienswaardigheden -'t Is van horen zeggen-.

Hey ho, let's go!


Ha det bra!

T.