Long time no see

Ik krijg ongetwijfeld een hutsepot van "eindelijk", "dat werd tijd", "ah, je laat nog eens iets van je horen" & "druk zeker?" naar mijn hoofd geslingerd, maar dat is een risico dat ik bereid ben te nemen.

Ik ga jullie de details van mijn bezoek besparen, maar ik kan jullie meegeven dat het buitenaards tof was!

We moeten een tijdje terug, terug naar dinsdag 17 maart.
Professor Barabas, help jij een handje?
3 ... 2 ... 1 ... ZOEF!

Pål, onze opgewekte docent, schudde ons één voor één stevig de hand en wenste ons een goede morgen. De eerste indruk is belangrijk, dat zal hij als socioloog wel weten, en hij deed meteen zijn uiterste best om er een goede na te laten. Dat door en door sociologische verlengde hij in zijn les en ik kon me niet van de indruk ontdoen dat hij een mens van de wereld is. Begaan met de suikerslaven en met onze moraal.
Na zijn tijd brak die van Kristina aan om ons een promotievoorstelling van Rusland voor te stellen. Het viel me echter wel op dat deze flamboyante Russische uit een welgegoed gezin komt en eerder naïef kijkt naar haar Mother Russia. Maar met mijn kritische gedachten ga ik jullie nu niet opzadelen. Ook Gemma, Aniek en Jerney wisten Nederland best wel aan te prijzen.
Het is moeilijk om te weerstaan aan die onmiskenbare aanwezigheid van een zekere ik-wil-meer-van-de-wereld-zien-drang met al die presentaties waarbij iedere klasgenoot het thuisland als dé parel ter wereld aanbrengt.

De dag nadien liet onze opgewekte leerkracht nogmaals zijn charme op ons los. Daarna volgde heel wat minder charmerend schoolwerk. Het is van moeten.
Een welgekomen afsluiter volgde door een uitnodiging van Kristina. Ze verwachtte me, samen met Anthony, Anni, Nathalie, Amy, Maria, Svitlana & Debbie, voor een smakelijke maaltijd. De avond werd volledig gemaakt door een heerlijke smoothie en het bewijs dat je helemaal niet van één land moet komen om ben-ik-een-banaan te spelen.

De zon wekte Oslo donderdag met een brede glimlach. Het was de beurt aan het oestrogeen van ons lerarenkorps om te doceren. Elisabeth bracht ons wat bij over communicatie tussen kinderen en volwassenen. Dora, Hedvig en Eszter spelden Hongarije op als het hart van Europa en dansten met ons één of andere volksdans vooraleer Anthony en Nathalie ons de Tour de France lieten afleggen. Zo besloten we ook de presentaties en zijn de eerste tekenen van afscheid al merkbaar. De zonovergoten namiddag bracht ik door met mijn neus in de boeken. Niet studeren, wel ander schoolgerelateerd werk.

Ik trok erop uit toen de zon besloot een duik te nemen in de horizon en ons enkele prachtig gekleurde vegen aan de hemel naliet ter nagedachtenis van zijn nadrukkelijke aanwezigheid. Mijn bestemming was het international dinner. Onze Hongaarse klasgenoten hadden na hun presentatie ook nog eens voor dit gezorgd. En hun kookkunsten vielen best te bekken, want al snel was de bodem het enige nog aanwezige in de pot.

Opnieuw Elisabeth, maar geen presentaties op vrijdag. Wel een rondleiding in het majestueuze operagebouw. Overwelming!

Jirka, mijn Tsjechische kameraad -ja, vrienden maken doe je snel-, werd die dag 26 jaar jong. Hij had het liefst zo stil mogelijk gehouden, maar wij lieten het niet zomaar voorbijgaan! Ik bezorgde mezelf een lichte hoofdpijn met ballonblazen. Maar het bleek allemaal de moeite waard, want hij was verrast. Het werd een heus studentenkeukenfeestje, ter ere van onze Tsjechische tsaar!

Zaterdag was uitslapen alweer een must geworden en na opnieuw wat schoolwerk verricht te hebben gingen Florian Duitsland, Jirka en ik Valerenga aanmoedingen. Geen hockeywedstrijd ditmaal, maar klassiek voetbal! Ondermaats niveau, maar geweldige sfeer! Wat een supporters!

We besloten meteen om tickets te kopen voor de wedstrijd tussen Noorwegen en Finland. 1 april krijgt het Ullevaal stadion ons dus opnieuw over de vloer!

Zondag begon al even dromerig als zaterdag. Toen ik mezelf uiteindelijk toch kon dwingen om uit bed te komen brak ik mijn hoofd op schoolwerk³. Ik beloonde mezelf voor geleverde inspanning door mee te gaan met Debbie, Gerd, Gemma, Eszter (en boyfriend), Dora en Marilen naar Grünerlokka, de gezelligste buurt van Oslo. Spijtig van het rotte weer, al belandde we hierdoor in een gezellig cafeetje waar ik voor het eerst in maanden een echte Belgische pint over mijn lippen liet vloeien. Ookal was het het duurste pilsje dat ik ooit dronk, maar liefst 58 NOK (= ongeveer 6,6 euro), ik heb ervan genoten!

Maandag in Oslo betekende tot nu toe een derde weekenddag. Dat sprookje kwam abrupt ten einde afgelopen maandag. Een gedreven, zelfbewuste en overtuigde jongedame kwam ons wat meer vertellen over de Mensenrechten, UN en gerelateerde instanties. Nadien zette de hele klas, o.l.v. smiley Pål, de tocht in op weg naar het Anti Racist Centre. Na een uitleg over de werking, hun doelen en hun structuur en het beantwoorden van onze vragen gingen enkele onder ons gretig in op de uitnodiging van Pål om onszelf te verwennen met een koffietje in de frisse lentezon.
Zoals de voorbije dagen werden de resterende uren van de dag gevuld met schoolwerk en huishoudelijke taken (koken, kuisen, wassen,...).

Dinsdag is wel het vermelden waard. Met nadruk op het begin van de dag.
Plots ringt mijn bel in mijn kot. Ik schrik wakker. Oh neen, overslapen!
Ik ren naar de gang en roep de meisjes (Dora, Debbie en Gerd) en gebied hen te vertrekken zonder mij. Ik spurt terug naar mijn kamer, spring in mijn kleren, zet mijn muts op, want douchen kon ik wel op mijn buik schrijven, en zet de achtervolging in. Ik heb dat al bij al niet slecht gedaan, want toen ik bij de tramhalte aankwam stond het trio daar ook nog op de tram te wachten. Ookal had ik niets verloren, ik verkies toch om dit niet meer tegen te komen.

De les van Pål betreffende racisme lokte de nodige discussies tussen de kritische studenten en de breeddenkende -als ik zeg breeddenkend, dan bedoel ik kritisch t.o.v. alles- docent uit. Niets ergs, het bleef allemaal zeer beschaafd en respectvol, maar des te meer interessant.
Woensdag zette hij de les voort, maar minder interessant en naar mijn belevenis er wat bij gesleurd. Misschien wou hij de tijd goedmaken die hij gisteren "verspeeld" had.
Nadien zette ik aan richting bib, om 't één en 't ander op te zoeken, toen Jirka me tegenhield en onweerstaanbaar uitnodigde om een koffie te drinken samen met hem, Kiki, Marilen en Gerd.
Bovendien kreeg ik de kop koffie tot mijn grote verbazing gratis aangeboden, maar het smaakte er niet minder om!

Vandaag zette Paul (lees: niet Pål, maar Paul) met zijn boeiende les over globalisering mijn ik-wil-meer-van-de-wereld-zien-drang weer in lichterlaaie. Ik besloot samen met Jirka om elk een wereldkaart te kopen als we thuis zijn en met duimspuikers aan te duiden waar we ooit heen willen -moeten, ja!-.
Straks ga ik dan, op uitnodiging van een mierenhoop meisjes, mee naar de cinema. Alweer een ervaring rijker, denk ik dan. We zien wel wat het geeft.

Zo, deze update hebben we dan ook weer gehad. Ik kan me niet ontdoen van de indruk dat ik gewenningsverschijnselen begin te vertonen. Laat me me nader verklaren. Ik begin dingen vanzelfsprekend te nemen, de uitgesproken en onophoudelijke verbazing krijgt een beetje sleet, en heel af en toe schiet de gedachte van terugkeren door mijn hoofd.

Maar Oslo, je hebt een indruk gemaakt en nagelaten. Wees daar maar zeker van, mijn vriend.


Ha det bra!

T.

P.S.: Dankje, Barabas!

Untitled

Mannekelief, wat vliegt de tijd!

Alweer een week verder vind ik een gaatje om hier nog eens mijn gal te komen spuwen.

Zo once in a little while is dat eens nodig heeft men mij altijd toegefluisterd.

Vrijdag, na de fieldworkweek, keerde ik met mijn humanitaire harde schijf, overladen met kraakverse data, terug naar vertrouwd terrein. Stilaan begin ik het daar homecourt te noemen
We bespraken op identieke wijze als vorige week welke avonturen we na dit bezoek op onze rug gespeld hadden. Toegegeven, het kon boeiender, en dus kreeg het overleg nu en dan een relatief groot theekransjesgehalte.

Vrolijk trippelend kwam Anni Finland met een uitnodiging aanzetten om die avond een filmpje mee te pikken bij haar thuis. Joepie!

Op mijn beurt galoppeerde ik naar haar appartement. Samen met een kleine bende zat ik voor zowat drie uur aan het televisiescherm gekluisterd, geboeid door de verdiende oscarwinnende prestatie van Heath Ledger, die de rol van The Joker fenomenaal vertolkte in Batman: The Dark Knight.

Nog steeds niet voldaan trok ik er samen met Isabel Zwitserland, Hedvig Hongarije, Anthony Frankrijk en Jirka Tsjechië er nadien op uit. Tot onze verbazing was het feestje, dat als onze bestemming was vastgelegd, abrupt beëindigd door een gevecht en verhuisden we naar de 10de verdieping van hun studentenhuis. Daar troffen we nog meer volk aan.

Maar een keukenfeestje kon mij niet boeien, en samen met Isabel hammerde ik op een vertrek. Waardaar we uiteindelijk een groep van zowat 10 studenten mee op sleeptouw namen. Anthony besloot om ons te gidsen naar Gronland -Subliem! Dat is naast mijn deur!-.

De wandeling huiswaarts rondde ik in 5 mooie ronde minuten af, prachtig!

Geen wekker = uitslapen.

Boodschap begrepen! Net voor de middag besloot ik toch maar eens wat leven in mijn brouwerij te brengen en dat dan nog wel meteen door mijn kamer te ontdoen van het rondslingerende en nadrukkelijk aanwezige stof. Na mijn korte huisvaderactie besloot ik terug in de mijn gebruikelijke rol van student te kruipen en schotelde mezelf alweer wat schoolwerk voor. Jazeker, dankjewel, HUB! Ik snak zowat naar cultuur, dacht ik die avond, naar eens iets anders, toen ik samen met Debbie op het idee kwam een spelletjesavond te organiseren. We nodigden wat klasgenoten en de nicht van Debbie en diens vriend, die hier op bezoek waren, uit, gaven het beste van onszelf, lachten ons gezamenlijk een deuk en ons nadien met een gelukzalig voldaan gevoel van die deuk ontdoen tijdens onze welverdiende nachtrust.

Mamma mia! Alweer geen wekker gezet! Ach, het geeft niet, 't is zondag voor iets! Met wat geprutst hier en gefriemel daar kwam ik de dag aardig vaardig door.

Precies (v)aardig genoeg om die avond met zowat de hele klas bij Kiki Noorwegen thuis te belanden om haar verjaardag en die van Jerney Nederland te vieren. Van een verjaardagsfeestje gesproken. We werden verwend met een heerlijk tacobuffet en alsof dat nog niet genoeg was daagde de jarige tweevoudigheid ons uit om iemand zo op te tutten met de inhoud van een zakje.

Als je twijfelt of toekomstige leerkrachten originele ideeën hebben, hier heb je het bewijs van niet:

Als je de recent verhoogde cohesie tussen onze groep mixt met een leuke beat dan krijg je een losgelaten bende spontaan dansend in de leefruimte! Verder geen commentaar...

Nu we de smaak te pakken hadden duwden beide organisatrices ons op de bus en, met uitzondering van enkelingen, werd het feestje elders voortgezet.

Dit weekend onthoud ik alvast als feestweekend numero uno!

Voor de derde dag op rij sliep ik vlotjes voorbij het ochtendgloren. Dat was toegestaan, want we hadden pas om 14u afgesproken om eens een ferrytrip te ondernemen, op naar één van de voor-de-kust-van-Oslo-gesitueerde eilandjes. Opvallend genoeg was dit niet het memorabelste gebeuren van de dag. Toen we aan het neuzen waren welke ferry we zouden opstappen wees Debbie alert naar de andere kant van het dok en vroeg me of daarginds twee bekende gezichten liepen. Neen, geen klasgenoten, maar dorpsgenoten! Dilbekenaren in Oslo! Voor de jongeren onder jullie lezers hoogstwaarschijnlijk wel bekend: Jan en Dries, a.k.a. The Blackbox Revelation. Ik stapte met enige aarzeling op ze af en nadat ze bekomen waren van de schok een bekend gezicht tegen te komen, ergens op een wildvreemde plaats, nodigden ze mij en zes anderen uit om hun optreden van diezelfde avond bij te wonen.

VIP-gewijs loodste ik de zes gelukkigen, die meemochten dankzij een loterijtrekking met een onschuldige hand, met mijn naam op de guestlist naar binnen. In Noorwegen relatief onbekend, maar voor mijn Belgische oren en oordeel leverden de jonge knapen een uitstekende performance af. Jippiejajeej, genot ten top!

I think I liiiiiiiike you!

Dinsdag is op het bijwonen van de les, de presentaties van Svitlana over Oekraïne en Anni over Finland, het verrichte schoolwerk -again- en het doen van mijn was na heel kort samen te vatten: yet another day...

Woensdag valt voor het merendeel van de dag te vergelijken met dinsdag: naar de les gaan, werken voor school, globaal zien te overleven... 's Avonds bracht de uitnodiging van Nathalie Frankrijk en Eszter Hongarije afwisseling. Wafelenbak! Kan het beter?!

Heel wat mensen, nog meer wafels en pannenkoeken resulteerden is een fijne, gezellige en smakelijke avond. En in een Himalaya-achtig aandoende berg afwas. Eén keer raden voor wie die bestemd was...

Ik maakte van die berg de weerspiegeling van het reliëf van Nederland terwijl Arthur Duitsland (geen klasgenoot) en Jirka Tsjechië (wél een klasgenoot) het fornuis, het aanrecht en de wafelijzers onder handen namen. We bleken een productief en succesvol trio te zijn.

Vandaag kregen we na de les een presentatie over Duitsland van Maria, Amy en Florian en nadien een zeer confronterende uiteenzetting van Chhavi over zijn land van afkomst, Nepal. We discussieerden nog na over het tragisch voorval met een vuurwapen in een Duitse school. De namiddag bracht naast heel wat verse sneeuw, net nu die haast helemaal uit het straatbeeld verdewenen was, veel heen- en weergeklik op het internet. Dit om uiteindelijk te besluiten dat een eventuele trip naar Helsinki, waar we konden en mochten overnachten in het appartement van Anni, niet doorgaat wegens te dure reisprijzen en te weinig alternatieve data. Ook de blog aanvullen heeft weer de nodige tijd geabsorbeerd, maar dat werpt uiteindelijk steeds zijn vruchten af.

Nu kan ik voldaan uitkijken naar mijn beloning vanavond, en voor één keer is dit geen avondmaal, maar wel bezoek!

Dat je hier maar snel staat!

Een respectueuze groet van deze koene ridder,

T.

Ze zalmon iz zlightly zmoked

Ziezo, blogtijd denk ik zo!

Zaterdag, na het afronden van mijn short report en mijn blogreport, trok ik, op uitnodiging, mee door Gronland. Debbie en Marilen, curieuzeneuzemosterdpotten dat het zijn, hadden dit gepland en ik dacht stilletjes bij mezelf: "Waarom ook niet?!".
't Werd een zeer avontuurlijke "wandeling" want na het ontdekken van de gevangenis van Oslo en kennis gemaakt te hebben met de vriendelijke bewaker, werd de nieuwsgierigheid geprikkeld door twee fel-licht-blauwe torentjes die boven de ellelange gevangenismuren uitstaken.
Ons eerste idee was een moskee middenin het strafhuis, maar toen realistischer nadachten en onze voeten ons erheen lieten brengen zagen we dat de moskee -ja, dit hadden we wel juist geraden- zich aan de andere kant van het gevangenisterrein bevond.
Het was een geweldig gebouw, helemaal opgetrokken uit mozaïek, middenin een rij van iets oudere, minder onderhouden huizen. De toerist in ons kwam boven en ettelijke fotoreeksen werden genomen, toen plots een jonge, enorm sympathieke man ons uitnodigde voor een kijkje het heilige Islamgebouw. Zoiets sla je toch niet af?
We kregen jammer genoeg te horen dat de mensen van de receptie op dat eigenste moment aan het bidden waren en ze dus geen rondleiding konden verzorgen, maar hij raadde ons aan om eens terug te komen in op een weekdag en stuurde ons, nog steeds even vriendelijk, wandelen met een extra stimulans voor onze nieuwsgierige wezentjes toen hij ons vertelden dat de buitenkant nog niets is in vergelijking met de binnenkant. Slimme zet, kerel!


Van mijn luie, overdreven luie, zondag valt niet veel te vertellen.


Snel over naar maandag dan maar, waar ik mezelf terug herpakte en wat schoolwerk verzette, want de nodige voorbereidingen (vragen voor de leerkracht, observatiefocus scherpstellen,...) voor de komende fieldwork-driedaagse dienden genomen te worden. Ik nam ook het initiatief om Dora en Marilen, want we vormden opnieuw een dynamisch trio, mee te nemen naar Abilso (lees: Abilseu) Skole zodat we de reisweg al eens ondernomen hadden.
Ik kan je alvast verklappen dat het niet van een leie dakje liep.
Toen we met de metro aankwamen bij de vereiste halte zagen we een bus aankomen rijden. Geweldig, wat een timing. Maar twijfel nam de bovenhand. Was dit wel de juiste bus? We moesten snel handelen en vroegen de chauffeur of hij halt hield op Ennebaksveien (de straat van onze bestemming). Hij bleef ons het antwoord verschuldigd en dus stapten we opnieuw af. Achteraf bleek dit een domme zet, want het was wel de juiste bus. Can we blame the driver?

Dan maar te voet... Maar Marilen bleek niet zo'n geweldige gids, als bleek dat ze ons een eindje de verkeerde richting uitstuurde. We namen het zekere voor het onzekere en wachtte aan de dichtstbijzijnde bushalte. Om de tijd wat de doden daagde ik het vrouwelijke duo uit voor een sneeuwbalcompetitietje. De eerste die het blauwe busbord aan de overkant kon raken was de winnaar. We gaven alle drie het beste van onszelf, maar gemakkelijk was het allerminst! Het duurde tot de bus kwam opdagen vooraleer de roos getroffen werd. 100 punten voor Toon, the Snowballking!
Met de bus bleek het heel simpel om de school te vinden en dus was de terugweg kinderspel.
We eindigden onze dag met een gezellige maaltijd bij Gemma Nederland, samen met Debbie & Gerd, Dora & Marilen.


Stagetijd!
Hier gingen we alweer. Met verse moed en vooral een verse portie nieuwsgierigheid en leergierigheid trokken we naar de verse school. Abilso was onze gastvrouw.
We werden vriendelijk onthaalt, ookal waren we nipt op tijd door een vertraging van de metro's (geweldig als het openbaar vervoer aan jouw kant staat), en Mina werd zowat onze nieuwe Sissa. Rondzwanger en perfect Engelstalig. Ditmaal spendeerden we onze tijd vooral in 6. grade. Dinsdag bleek een speciale dag te zijn. Eenmaal per jaar organiseren ze een wiskundedag voor 5., 6. en 7. grade. We zagen dus een hele resem kinderen passeren, door elkaar gemengd, uit de drie leeftijdsgroepen. Maar was interessant om mee te maken? Reken maar van yes!
Toen de dag erop zat werden we uitgenodigd door de webmaster, die een gediplomeerd journalist bleek te zijn, voor een interview. Hij bleek heel geïnteresseerd in ons verhaal. We legden kort 't een en 't ander uit en hij was zelfs zo overtuigd van de inhoud van ons verhaal dat hij zijn artikel probeert/probeerde te verkopen aan de lokale krant. We verschijnen alvast op de frontpage van de website van Abilso Skole (http://www.abildso.gs.oslo.no/). Veel zullen jullie er niet van verstaan, want de Noren spreken en schrijven uiteraard in het Noors, maar ik werk druk aan een vertaling!


Alsof dat nog niet genoeg avontuur was voor één dag nodigde Jirka Tsjechië me uit om een ijshockeymatch bij te wonen. Alsjeblieft, dankuwel!
Wat een spektakel! Woorden schieten me letterlijk te kort! Het showeffect was alomtegenwoordig en Valerenga zette de bezoekers opzij met 7-1! We werden verwend, daar kan je van op aan!

Na zo'n dag kan je niet anders dan met een glimlach onder de wol kruipen.


Woensdag was Berit onze mentor en zagen we twee verschillende klassen aan het werk (beiden 6. grade). Een woensdag duurt hier evenlang als de anderen (tot 1u30-2u), maar ditmaal werd het voor ons een extralange, want we hadden na schooltijd een interessant en leerrijk gesprek met Berit en Mina. Ze antwoorden gewillig, uitgebreid en zeer kleurrijk op onze vragen. Impeccable! Veel geobserveerd, maar het zou wat larie en apekool zijn om dat hier allemaal uit te strooien.
Misschien zeggen enkele kiekjes genoeg...

Tegen een uur of 4, ruim 16 uur zelfs, kwamen we dan aan in Oslo City. Om 17u ging the rector's reception door in ons schoolgebouw. De rector had alle internationale studenten uitgenodigd. en je moet een internationale student geen twee keer zeggen dat hij/zij gratis eten voorgeschoteld krijgt. Daar happen wij namelijk als hongerige wolven op in. Dora en ik besloten om meteen naar bestemming te gaan, want over huis gaan zou zinloos geweest zijn.
Een aardig buffet met zalm -moet het nog typischer zijn?!-, roerei, verschillende Noorse kazen, wafels, brood en een stoofpotje van aardappelen, prei en beef werd ons aangereikt na een welkomswoord van het international office, een speech van mevrouw de rector haarzelve en een muzikale set van 4 leerkrachten aan de HiO, allen werkende in de leerkrachtenopleiding. Het eindigde zelfs in het zingen, door de Spanjaarden, en dansen van de macarena. Crazy foreigners...
Een gezellige en smakelijke avond verzekerd!


Vandaag voor de laatste keer naar de villawijk. Juist ja, Abilso is op dat vlak niet te vergelijken met Valerenga, dat eerder een statige, rijzige stadsschool was. Groot was Abildso ook wel, in de zin van uitgebreid, maar het bevond zich meer uit het stadscentrum, en de leerlingen waren eerder kinderen van hoger opgeleidde Noren die net buiten Oslo-centrum gehuisvest waren.
Voor de lunch observeerden we hoe Mina met de helft van haar klas (de andere helft kreeg de voormiddag vrij -uitslapen!-) pistolés en croissants maakte. Echter geen gezoete, maar grofbruine. Een geweldig succes, dat stond simpelweg af te lezen op de kinderen hun gezicht!

Een half uurtje Engels dat afgesloten werd met onze intussen gekende manier van afscheid nemen en de klas en de leerlingen te bedanken, namelijk het uitdelen van koekjes.
You students are the best! Als jullie het zeggen...
In de namiddag gaan Dora en ik gretig in op de uitnodiging van Lena om met haar klas (5. grade) te gaan sleeën. Marilen verkiest een namiddagje observeren in de klas van Mina. Zij haar zin, dat maakt het plezier er bij ons niet minder om! Ik heb mijn favoriete sneeuwactiviteit ontdekt! Vergeet het technische skiën, het gezellige langlaufen en het coole snowboarden, ik ben verslaafd aan de slee! Ge-wel-dig! Jammer genoeg werd de pret na een uurtje abrupt afgebroken na een botsing tussen twee leerlingen, die later met de ziekenwagen werden meegenomen... Oeps...
Dit is onderwijs in Noorwegen, buitenactiviteiten. Dit is wat ik graag wou zien, wou ervaren, wou meemaken, deel van wou uitmaken!
De avond maakt een topdonderdag compleet, met een (gratis!) internationaal maal. Ohja, liet ik al vallen dat het alweer gratis was! Het gezellig samenzijn zette ons aan om een bar aan de andere kant van de straat op te zoeken. Lachen met het accent dat Nathalie en Anthony Frankrijk er op nahouden als ze hun Engels bovenhalen (zie titel - no offence!) en het uitproberen van allerlei lichamelijke trucjes zoals daar zijn trillen van de neusvleugels en het oprollen van de tong dikten de amusementsgraad van de avond alleen nog aan. Daar moet ik uiteraard geen tekeningetje bij maken.


Drukke tijden, maar zo mag het van mij best alle dagen gaan!

Daylicious!



T.